Bij Geralda ben ik op zoek gegaan naar wat er werkelijk speelt, niet vanuit mijn hoofd, maar vanuit mijn lijf.

Herken je het beeld, van jezelf, of van foto’s? Dat je een klein babietje in je armen hebt en dat je dan je gezicht nét zo hebt als dat van het kindje. Spiegelneuronen noemen ze het. Je spiegelt je aan de ander om in contact te zijn. Vaak moet je ook gapen als een ander gaapt…..behalve als je niks voelt bij die ander, dan wordt de spiegelneuronen veel minder geactiveerd.

Laatst mocht ik oma worden, voor de tweede keer. Beide meisjes doen alles nog zo vol overgave. Boos, blij, verdriet, huppekee, ze voelen zich zo en ze laten het zien. Soms ben ik er een beetje jaloers op.

Want gaandeweg het ouder worden leren we met ons verstand, mede aangeleerd door de omgeving, wat aanpassen is. We leren beredeneren wat het beste is, al kan die beredenering heel erg gebaseerd zijn op gevoelens van angst, verdriet en pijn. De vraag is dan, zijn dat gevoelens uit je hoofd, of uit je lijf, de plek in je lijf waar alle antwoorden liggen. Iets met hart en ziel…..dat gedeelte dat zo zichtbaar is bij die kleintjes, maar wat er gaandeweg wat afgaat.

En zo kwam ik bij Geralda terecht. Ik ben een emotioneel mens, maar blijk de emoties altijd te beredeneren. “Ik ben moe“, want ik ben naar mijn dementerende vader geweest, heb de was van zolder geplukt en een student geholpen met haar verslagen……Dan zal ik toch wel moe zijn? Dus ik liep een beetje vast in dat mijn hoofd regeerde en mijn lijf het niet meer trok.

Ik ben er achter gekomen dat ik beredeneerd kwetsbaar kan zijn. Iedereen mag weten hoe ik mij voel als ik zelf weet hoe het zit. Zo kwetsbaar is het dan ineens niet meer. Bij Geralda ben ik op zoek gegaan naar wat er werkelijk speelt, niet vanuit mijn hoofd, maar vanuit mijn lijf. Daar zit eigenlijk veel meer gevoel, en daar kom je achter als je er bij stil staat (zwaar op de maag geeft maagklachten, iets op je schouders nemen geeft hoofd en nekklachten). Deze periodes kunnen soms opslaan in je lijf. Met je hoofd ben je dan herstelt. Immers, de zware klus is geklaard en je schouderklachten zijn een stuk minder. En toch kan het dan zijn dat het niet lekker loopt. Geralda leert mij te voelen welke signalen mijn lijf geven en wat het mij vertelt. Het is opnieuw leren luisteren, maar wat een boeiend mens ben ik. Hierdoor gaat mijn cognitieve masker naar mensen toe ook meer af. Ik durf soms onberedeneerd kwetsbaar te zijn. Oké dan huil ik wat vaker, dan mag ik vaker hulp vragen en dan mag ik leren ervaren dat kwetsbaar zijn krachtig is.

Ik kom namelijk veel sterker in verbinding met mensen. Die spiegelneuronen doen hun werk. Ik krijg terug wat ik uitstraal. Het staat hier als een successtory, maar mijn hoofd gaat ook altijd met mij mee. En die is soms ook de baas. Verstandig! Alleen ligt er een valkuil om de hoek, net als altijd alleen maar op je gevoel varen. Je mag het ook best beredeneren. Niets is fout. Alleen schrijf ik dit omdat ik dit iedereen gun. Terug naar de volle overgave vanuit je gevoel, omdat het je rijker en sterker maakt. Omdat je dieper in contact komt, zeker met de mensen waar je van houdt, en omdat het zó voelbaar is voor kinderen, omdat jouw veiligheid hen helpt zich veilig te voelen en daardoor te ontwikkelen tot een stabiel mens. Dat daardoor jouw (klein)kind wellicht niet vergeet om te blijven luisteren naar z’n lijf dat zuiver vertelt wat je voelt.

Ik gun je een paar bezoeken aan Geralda, daar hoef je niet eerst voor vast te lopen. Het is misschien zelfs fijn om vanuit een bepaalde stabiliteit jezelf deze verdieping te gunnen. En naast een professional is het een integer en lief mens.

Linda, 52 jaar en lerende……