Daar gaat ze. Naar de trein, op naar een nieuw avontuur. Opwindend, spannend. Vannacht kwam het opeens bij me binnen, in elke vezel. Ik wist het allang, maar nu voélde ik het tot in het diepst van mijn ziel. Hoe je tegelijk vol vertrouwen, trots en weemoedig met een tikje angst kan zijn. Sinds ze er is, heb ik het op meerdere momenten gevoeld. Allemaal momenten waarbij getrokken werd aan die navelstreng. Eerst de fysieke en later de energetische.
Om een goed begin te maken, is een goed afscheid nodig. Hetzelfde geldt voor loslaten.
Loslaten gaat op verschillende lagen. Met je begrip, inzicht, in je gevoel, met je lijf. En ook daar zitten verschillende lagen in. Vandaar dat als jij issues hebt door gewerkt, ze bij het volgende traject weer om de hoek kunnen komen kijken. Het is een andere laag, vanuit een net iets andere invalshoek. Het is niet lineair, het is multidimensionaal. In ieder geval bij dat wat van waarde is.
Sommige situaties, voorvallen, aanvaringen kan je ook van je af laten glijden. Dan is het zo als het is. Na te hebben gehuild, gewandeld of van je af gepraat is het klaar. Hoofd helder, lijf rustig en blijft er niets achter “hangen”.
Het is anders als er een haakje is. Als uitnodiging om een plek te geven, te helen, los te laten. Zodat je maskerlaagjes kan laten gaan en meer jezelf bent. Dat haakje komt in de vorm van tegen hetzelfde aanlopen, irritatie, onrust, spanning of klachten. Kan je wegstoppen of negeren, maar het komt als een boemerang bij je terug. Totdat je het aangaat.
Om goed te kunnen loslaten, moet je eerst vasthouden. Werkelijk de verbinding aangaan met de intentie er alles aan te doen om het te laten slagen of je verantwoordelijkheid nemen. Gedurende een bepaalde periode. Vaak wordt 100 dagen genoemd voor veranderprocessen. Het mooie is dat op verschillende vlakken 100 dagen het verschil maakt, zowel energetisch als mentaal als fysiek. Zelfs in een sessie is dat wat je doet, eerst zijn bij de spanning, om het daarna te kunnen verzachten. Na die periode is het óf verbeterd of je weet dat je afscheid kan nemen, mag loslaten. En dan blijft er niets achter. Heb je alles eraan gedaan, alles gegeven. Is er geen “had ik maar”. Ruimte voor iets nieuws.
Vannacht kwam het op een ander laagje binnen. Hoe de alledaagse dingetjes niet meer vanzelfsprekend zijn. Haar verhalen. Hoe veel ik gebruik maak van even kijken, even voelen hoe ze er bij zit.
Stemmetjes die om het hardst door mijn hoofd roepen. Heb ik wel genoeg vasthouden, zodat ik haar nu goed los kan laten. Heb ik genoeg gedaan als moeder, in het vasthouden, in het loslaten. In de familie lijn als oudere dat te doen voor haar, maar ook haar in die kracht te zetten. Misschien wel, misschien niet. De tijd zal het leren. Het is goed zo. Er glijdt een traan over mijn wang. Ik pak al die gedachten en gevoelens maar vast, zodat ik het kan loslaten. Straks, over een tijdje, misschien heeft het 100 dagen nodig, misschien niet. Ruimte voor een nieuwe moeder dochter relatie.
Fijn dat ze in weekend weer thuis komt. Kan ik nog even vasthouden en weer loslaten.
Liefs, Geralda
Heeft deze blog je een inzicht gegeven of heb je een vraag? Ik vind het leuk om beide te horen!