Jarenlang was ik vurig pleiter voor lotgenoten contact in het revalidatiecentrum. Volwassenen met chronische pijn ervaren vaak dat ze niet begrepen worden en missen erkenning van hun klachten. Ik gunde hun het gevoel dat ze niet gek waren, het niet af gedaan werd met dat het wel tussen de oren zou zitten of dat ze gewoon maar even door moeten zetten. Hoe fijn is dan een groep gelijkgestemden die bij een half woord snappen wat je bedoeld. Die je steunen als je een slechte dag hebt?
Zie het als voortschrijdend inzicht, maar ik ben geen voorstander meer. Natuurlijk gun ik ze een echt goed luisterend oor, een professional die met ze meedenkt om hun leven weer op de rit te krijgen, kortom dat ze zich gezien en gehoord voelen.
Maar in een groep gelijkgestemden vind je misschien bevestiging, het helpt je niet om je huidige situatie te ontstijgen. Er is geen creativiteit of liefdevolle uitdaging om een manier te vinden om met alles wat er is het beter te hebben. Eerder zit je bij elkaar om in allerlei variaties te herhalen hoe erg het is, hoe belemmerend en hoe uitzichtloos het eigenlijk is. Met het gevaar dat je alles en iedereen de schuld gaat geven voor de ontstane situatie en alleen maar de schuld kan zien.
Helpt dat echt iemand?
Ik heb afgelopen week weer gemerkt hoe stimulerend en uitdagend het is als anderen je een derde of vierde perspectief laten zien, nog meer potentie in je zien dan je zelf kan zien. Mensen die je upliften in plaats van je terug in de krabbenmand te trekken. Ze dagen je uit om die echte bold move te zetten in de richting van je droom. En dat is niet alleen maar fijn. Het is confronterend. Pijnlijk om te erkennen dat je een paar flinke blinde vlekken hebt waar jij je zelf tegen houdt. Zo helpen ze je wel om die droom werkelijkheid te laten worden. Staan bij je als je valt en naast je als je weer opstaat.
Niemand staat te springen om te veranderen, omdat het gepaard gaat met onrust en onzekerheid. Veranderen betekent dat je ook je vertrouwde groepje los moet laten en die willen je graag erbij houden. Dus dan komen de bezorgde vragen, afkeurende opmerkingen en onbegrip om je maar bij de groep te houden. Gedoe, waar je geen zin in hebt en het liefst vermijdt. Maar als je echt iets wil, zal je ook moeten blijven staan voor wat je wil. En soms is dat loslaten, wat altijd een beetje (of meer) pijnlijk is. Je laat iets los wat zo vertrouwd is, dat je een tijdje dacht dat het een deel van jou was.
Gelijkgestemden is als een lekkere bank, waar je knus en comfortabel met een dekentje om je heen in kan wegzakken. Zalig op een vrijdagavond. Elke dag op die bank zorgt er alleen wel voor dat jij je energie niet kwijt kan, je enthousiasme uitdooft en je blikveld klein blijft. Net als die bank hoeven gelijkgestemden niet uit je leven, ze krijgen alleen een andere rol.
Ik weet zeker dat er nu bij jou ook iets op een of andere manier een verandering van je vraagt. Wat doe je ermee? Negeer je het, loop je erbij weg, ga je harder werken en meer doen om het niet te voelen? Blijf je een beetje hangen tussen loslaten van het oude en nog niet volledig het nieuwe doen? Of kies je voor de weg van de weerstand. Weerstand die je in jezelf voelt en van buitenaf kan komen. De weg waarbij je mét de weerstand het toch doet. Niet vechtend of met wilskracht, maar vanuit jouw innerlijke wens naar groei.
Dan zijn er mensen die je een zetje geven zodat je boven jezelf uit stijgt. Jouw dromen waar maakt. Voel de energie en blijdschap door je heen gaan als je de mogelijkheden weer ziet.
Heeft deze blog je een ander perspectief gegeven? Leuk als je het laat weten!
Liefs, Geralda
Kijk voor de gein eens naar het woord veranderen. Ver – anderen; je neemt iets afstand van bepaalde anderen….
I’ve got your back als je daar hulp bij nodig hebt. Ik reik mijn hand naar je uit aan de bovenkant van de krabbenmand. Je hoeft het alleen maar te pakken.