Het was op een doordeweekse dag. Ik stond al met mijn jas aan in de kamer, klaar om weg te gaan. Aan het wachten totdat iedereen van het gezin zo ver was om te gaan. Opeens hoorde ik veel lawaai, een harde boem en daarna heel hard krijsen. Onze oudste dochter, destijds ongeveer 2 jaar, was van hoog van de trap gevallen. Nadat ik me ervan verzekerd had dat ze niets gebroken had, alles nog heel was, geen bulten of bloedingen waren, heb ik haar opgepakt. Samen ben ik met haar op de bank gaan zitten, zij bij mij op schoot, terwijl ze hard bleef huilen. Ik hield haar vast en sprak af en toe zachte woordjes tegen haar. Elke keer wanneer ik zachtjes zei dat ze vast erg geschrokken was en zich misschien wel zeer had gedaan, kwam er een nieuwe golf verdriet. Intens verdriet vanuit haar tenen en loeihard. Ik heb wel ruim een half uur met haar zo gezeten. Daarna werd ze langzaam wat rustiger en viel ze tenslotte in slaap tegen me aan. Ze heeft ongeveer een kwartiertje geslapen, werd wakker, spong vrolijk van mijn schoot af en vroeg, “gaan? “. Ze heeft daarna nooit enig problemen gehad met de trap oplopen of zelf aflopen.
Voor mij was dat destijds de bevestiging van wat ik al wist en nu nog eens heel goed had ervaren. Door het huilen kon alle schrik, angst en pijn zich ontladen. Doordat ze net zo lang als ze nodig had kon huilen in de geborgenheid van mij en alles kon ontladen, bouwde er geen spanning op in haar lichaam of rondom het traplopen.
Hoe lang mag jouw kind huilen? Kun jij zijn met je kind totdat het verdriet over is of vind je dat moeilijk? Vaak is het argument dat het kind dan verwend wordt of doorgaat met jengelen. Het tegendeel is waar. Een kind dat mag huilen totdat het klaar is en zich veilig en geliefd voelt door de aanwezigheid van een ouder of dierbaar persoon, zal daarna gaan spelen, slapen, meegaan boodschappen doen of…. Je hoort echt wel het verschil tussen aandacht vragen vanuit jengelen en dan is het zinvol om naar de achterliggende behoefte te kijken. Of huilen als ontladen van opgekropte energie van een drukke dag opvang, een “gebroken koekje”, dus bij opstapeling of bij pijn.
Hoe ga jij om met je eigen verdriet? Wat vind jij fijn als je verdrietig bent? Mag je verdrietig zijn? Of zit daar een grens aan? Trek jij je terug of reageer jij je af op het huishouden, je partner, met sport? Zoek je afleiding, ga je eten of stop je het weg? Heb jij gedachten als “niet te lang”, “het is nu wel klaar”, “ik heb al genoeg gehuild”, “wat heeft het voor nut”? Was er vroeger bij je thuis ruimte, troost en aandacht voor je als je verdrietig was? Werd er over gevoelens gesproken of waren jullie meer van het doen, doorgaan?
Kun jij zijn met je kind totdat het verdriet over is of vind je dat moeilijk? Hoe ga je om met verdriet van je kind? Ben jij geneigd je kind af te leiden als het moet huilen, iets te geven (tv tijd, snoepje, koekje, speen), te zeggen dat het wel meevalt en nu wel weer over is? Huil je mee, frustreert het je of begrijp je al die heftigheid of terugtrekken niet? Of begrijp je het wel en vind je de heftigheid ervan niet fijn? Bedenk dat er niet gelijk een oplossing voor de boosheid of verdriet hoeft te komen. Luister naar je kind, bevestig dat het verdrietig is. Dat is vaak al genoeg. In aanwezigheid bij je kind te zijn, zonder dat je een oordeel daarover uitspreekt (non) verbaal. Hoe fijn is het als je niet alleen hoeft te zijn met je verdriet en dat het er gewoon mag zijn. Of kan jij heel goed bij je kind zijn in het verdriet en niet zo goed bij je eigen verdriet?
Neem even de tijd om op bovenstaande vragen eerlijk antwoord te geven. Mogelijk dat het vraagt om aandacht te geven aan hoe je zelf met verdriet omgaat of met hulp te leren hoe je dat kunt doen op een manier dat het jou en ook je kind helpt. Het is belangrijk dat je goed voor jezelf zorgt, om aanwezig te kunnen blijven bij het verdriet. Zelfzorg in de zin van voldoende slaap, ontspanning, voldoening in wat je doet, energie en zelf kunnen omgaan met je verdriet. Zorg dat jij je eigen verdriet kan ontladen, op een moment dat je even niet hoeft te zorgen, met een arm om je heen van een geliefde, vriend(in) of hulp van een professional.
Heeft deze blog je geraakt of heb je het gevoel dat je er iets mee moet? Ik help je er graag mee. Wil je er meer over lezen? Ik heb een informatief e-book over geschreven, als je me een mailtje stuurt, stuur ik het je toe. Gratis.
Heb een fijne dag!
Geralda