Een vol hoofd, een hoofd dat maar door gaat. Soort onrust in je lijf, bezig zijn en bezig blijven. Geen zitvlees hebben. Altijd even dit doen en dat kan ook nog wel even. Ik sta eigenlijk niet zo stil bij mij lijf. Én dóór.
Een paar uitspraken die ik vrijwel dagelijks hoor. Van vrouwen die het graag goed willen doen en tegelijk steeds het idee te hebben te kort te schieten. Druk met zorgen voor kinderen, partner, ouders, vrienden en zichzelf een beetje vergeten. Al bezig zijn terwijl de vraag nog wordt gesteld. Het nog even afmaken, want is het maar gedaan. Totdat ze fysiek tot stop worden gezet. Daarvoor waren al er wel signalen, maar het is makkelijke om ze te negeren. Want wat schiet je ermee op? En het gaat wel weer over toch? Vaak wel en ook regelmatig niet.
Soms is een kleine verstapping, onhandige val of vertillen de druppel die de emmer doet overlopen. Er zijn meer klachten of het herstel verloopt trager dan je zou verwachten. Vaak zijn er dan in de voorgeschiedenis al eerdere (kleine) valpartijen, ongeluk of heftige bevallingen geweest. Vaak heeft iemand een tijd in de overlevingsstand moeten staan of staat dat nog en gaat ze maar door. En is ze vooral gewend om het te regelen met haar hoofd en kon ze het op die manier prima controleren.
Totdat het lijf stop zegt. Je hoofd moe is en vol zit van oplossingen zoeken, proberen het zo te regelen dat het toch nog lukt. En dat het niet lukt zoals je graag zou willen. Dan vraagt het iets anders. Namelijk luisteren naar je lijf. De onrust, vermoeidheid, spanning toelaten. Toelaten is niet hetzelfde als je erin onderdompelen of overspoelt door raken. Het is vanuit je veilig voelen, stukje voor beetje voelen wat het met je doet, waar het zit. Vooral te merken dat als je dat op die manier kan toelaten, er nog meer te voelen is in je lijf. Ontspanning, zachtheid, warmte, dat jij je grenzen (eerder) kunt (leren) voelen. Waardoor er letterlijk ruimte komt in je lijf, in het bewegen, in herstel, in je fijn voelen in je eigen lijf.
Luister jij naar je lijf?
Geralda