Elke week een blog schrijven heeft zo’n zijn voordelen. Voor mij dan. Eigenlijk is het een spiegel die ik mezelf voor houdt. Hoe doe ik het eigenlijk zelf met wat ik schrijf en wil meegeven? Ik ben van practice what you preach, dus vind ik dat ik zelf ook moet doen wat ik zeg en mijn eigen tips ter harte moet nemen. Net als het zelf voorleven wat je leert aan je kinderen. Het hoeft niet perfect (meestal dan), in basis gaat het erom dat het geen lege woorden zijn, maar dat je het kan voelen, omdat het ook een deel van mij is. Zowel de mooie kanten als de kanten die schuren. Want het kan ook schuren bij mij.
Deze week werd ik weer eens fijntjes geconfronteerd met mijn eigen acties. Ik had me voorgenomen om een aantal blogs in het voren te schrijven, zodat ik ook in mijn vakantie wekelijks eentje kon sturen. Het ging niet helemaal lekker, ik schreef wel wat, maar het duurde lang, de zinnen liepen niet en er zat geen logische volgorde in. Nou maak ik me nooit druk om de volgorde. Ik schrijf wat ik op dat moment veel tegen kom of wat ik graag wil delen of meegeven. Alles wat ik schreef vond ik niet goed genoeg, niet passend en dus staan er nu een paar half afgemaakte blogs opgeslagen op mijn computer. Het allemaal net niet te zijn.
Ik had last van veel moetens die ik mezelf oplegde. En ik had last van mezelf en daardoor mijn gezin ook van mij. Mijn lontje was niet zo lang zeg maar. Vervolgens maakte mijn lief fijntjes een opmerking die totaal in mijn verkeerde keelgat schoot. Nadat de stoomwolken waren gaan liggen en ik me realiseerde dat zijn opmerking wel raak was (…), vroeg ik me af wat ik eigenlijk aan het doen was. Al die moetens. De druk die ik mezelf op leg. Waarom?
Hoe zou het voor mij zijn als ik twee weken eens geen blog zou sturen. De tijd neem om op te laden, inspiratie op te doen, zonder iets te hoeven of moeten genieten van mijn gezin. Los laten. Te vertrouwen op dat het daarna weer stroomt en niet iedereen is afgehaakt. Eigenlijk om voor te leven dat wat ik vaak aangeef. Ontspanning, genieten, geen moetens, vertrouwen.
Ik ben niet zo pretentieus dat ik denk dat iemands wereld vergaat, het erg is of iets instort, als ik geen blog schrijf. Totaal niet. Als je mij een paar jaar geleden had gezegd dat ik wekelijks een blog zou schrijven, had ik je niet geloofd. De reden waarom ik een blog schrijf is omdat ik graag wil inspireren en misschien met een woord of een zin iemand een beetje verder helpen. Ik heb gemerkt dat ik het leuk vindt om te doen en dat anderen er ook iets aan hebben. En dat ik het wekelijks doe, heeft te maken met dat ik betrouwbaarheid en regelmaat belangrijk vind. Ook dat is voor mij voorleven, omdat die twee ingrediënten vaak de sleutel zijn als je zelf niet lekker in je vel zit of veel in strijd bent met je kind. Betrouwbaar naar je zelf, je kind, trouw aan jezelf, regelmaat in de kleine stapjes, regelmaat in dat wat nodig is om weer lekker in je vel te komen samen met je kind , regelmatig ontspannen, écht ontspannen. Om een voorbeeld te noemen.
Maar ja, als de moetens me klem zetten, ik niet zo leuk meer ben in huis en zeker niet ontspannen, dan is het tijd om mijn eigen adviezen na te leven. Dus de komende twee weken zal er geen blog in je mailbox komen. Ik ga los laten. In de tuin een boek lezen, mijn kinderen masseren, vliegeren, beetje staren naar de bomen, de zee, de wolken. In gedachten mijn plannen uitwerken. Want die borrelen al een tijdje en ik word er zo blij van. Meegaan met wat er is en waar ik zin in heb. Dat klinkt super aantrekkelijk als ik het opschrijf….
Om daarna uitgerust, ontspannen 😊, geïnspireerd er te kunnen zijn in de sessies, in de blogs, hopelijk nog meer te inspireren en mijn wilde plannen tot uitvoer te brengen. Daarover later meer. Voor nu; geniet van de zomer en elkaar.
En heeft deze blog je geïnspireerd? Ga je ook iets anders doen, laten of juist wel doen?
Geralda