Hoe vaak loopt het bij je thuis niet anders dan verwacht. Ondanks je pogingen om het nu anders en beter te doen. Je voornemens om rustiger te reageren, de sfeer ontspannen te houden en soepel door de dag te komen, zonder zelf afgedraaid te zijn aan het einde van de dag? Je hebt goed nagedacht hoe je het deze ochtend gaat aanpakken met je kind die dat schoolwerk maar stom vindt en geen zin er in heeft. Heb je bewust boodschappen gedaan zodat je snel én gezond eten op tafel kan zetten, heb je een beetje structuur in de dag gebracht zonder jezelf vast te zetten, je eigen werkplanning zo gemaakt dat jij enigszins relaxt je andere kind kan helpen, op tijd met het eten kan beginnen en misschien zelf ook nog even in de zon kan zitten?
Met alle goede intenties, plannen en bedoelingen, loopt het dan toch anders. Alles zit tegen zo’n beetje al bij het opstaan, iedereen zit elkaar in de haren en begint genoeg te krijgen van het thuis zijn. Telefoontjes en mailtjes tussendoor die je vlot zou kunnen beantwoorden als ze niet steeds tussendoor kwamen en jij niet telkens afgeleid was door een kind, de hond of iets anders. Als ze nu maar even…..gingen spelen……stil waren…..5 minuutjes je zouden laten…..dan…..
Je voelt de spanning oplopen in je buik en bij je keel. Hoofdpijn komt licht opzetten en ook je nek voelt stijf. Je voelt het lontje korter worden en voor je het weet sta je in dezelfde situatie waar jij zo je best voor had gedaan om uit te blijven. Waar je na afloop spijt van hebt en schuldig over voelt.
Hoe zou het zijn als jij je eigen verwachting en lat wat naar beneden stelt? Misschien is je huis niet zo schoon of opgeruimd als je zou willen. Je kind doet zijn (of haar) best en leest een paar bladzijden minder. Het eten is wat simpeler of staat later op tafel dan je zou willen. Je doet wat je kan voor je werk en dat is nu 80% in plaats van 120%. Je sport wat minder en gaat samen met je kind touwtje springen of skeeleren. Tijdens je meditatie of ontspanningsoefening zak je de ene keer dieper dan de andere keer. Je doet even een dutje terwijl je kind een filmpje op tv kijkt. Zou dat erg zijn of geeft het wat lucht?
Hoe fijn is het als het allemaal niet zo perfect hoeft. Dat je best doen, goed genoeg is. En als het niet zo lekker gaat, dat ook mag. Jij je boos, verdrietig, gefrustreerd, onmachtig mag voelen. Net als je kind. Dat het oplucht om daar ruimte aan te geven. Om vervolgens te kunnen kijken wat er nu wel kan, hoe het nu wel kan. Anders, niet slechter of beter, anders en ook goed.
Ben jij iemand die de lat hoog legt, verwachtingen van zichzelf vele malen hoger legt dan van de ander? Gun jij je zelf de ruimte als het moeilijk gaat, dat het mag gaan zoals het kan en niet zoals het moet? Stel je eens voor hoe het zou zijn als je dat zou doen, stel je eens voor hoeveel lucht je dat geeft…….
Geralda