Apenkooi in je hoofd

We lopen langs de langste insectenmuur van Europa, het is nog fris. Langzaam ontwaakt de natuur om ons heen. We zijn er. Nieuwsgierig komen ze kijken. Een kleintje zit op een afstandje te kijken en eet ondertussen een wortel. Achter ons nestelt eentje zich in het hooi en legt haar hoofd op haar handen. Ze hebben allemaal door dat er wat gaat gebeuren en ze zorgen ervoor dat ze goed van het schouwspel kunnen genieten.

Samen met mijn vriendin, die ik al ken sinds de lagere school, ga ik een yoga les bij de orang-oetangs doen. Een uurtje zakken in ons lijf op een bijzondere plek. Voelen waar de ruimte zit en respecteren waar niet (best lastig dat laatste 😊). Loslaten van spanning, gedachten. Even niets anders dan contact maken met ons lijf en niets hoeven.

Nadien lopen we door het park en zien een groepje jonge Bonobo’s opeens een sprintje trekken. Ze klimmen allemaal op een klein plateau. Met veel geschreeuw en armzwaaien maken ze ruzie. Het klinkt heel dramatisch, maar het is ook zo weer over.

Veel moeders hebben continu zo’n groepje schreeuwers en lawaaimakers in hun hoofd. Allemaal monkeys die om het hardste hun standpunt duidelijk willen maken. Vaak gaat het om 3 dingen: over iets wat geweest is, wat gaat komen of iets wel goed genoeg was. Soms zijn ze zo aanwezig dat als ze midden in de nacht wakker wordt, de apenkooi gelijk begint. Wat nog erger wordt als er klachten bij komen, zoals hartkloppingen, paniekgevoelens, stijve zere nek, hoofdpijn etc. Die stressklachten zijn een katalysator voor de monkeys waardoor ze nog harder gaan schreeuwen en trekken. En je hebt een versterkende cirkel, de vicieuze wel te verstaan.

Wat vaak vergeten wordt is dat je niets hoeft met die aandachtstrekkers. Je hoeft je gedachten niet tegen te houden, de mond te snoeren of te analyseren. Je kan ze gewoon voorbij laten komen. Als wolkjes aan de blauwe hemel. Er naar kijken zoals je vroeger deed als je in het gras lag te kijken naar die mooie vormen. Of zoals in de vakantie mijmerend en turend naar blaadjes die meegenomen worden op de stroom in een beekje. Je kijkt er naar van een afstandje.

Dat geeft een heleboel rust. In je hoofd. En in je lijf.

Liefs, Geralda

Merk je dat je snel met je gedachten mee gaat en al die actie niet zo makkelijk stopt. Dan heb ik iets leuks voor je. Het heeft te maken met die kleine gorilla’s in je huis die de boel ook op stelten kunnen zetten. In de workshop je kind als spiegel maken we gebruik van wat ze nou eigenlijk willen zeggen en draaien dat om naar hoe het je kan helpen wel die rust in je hoofd te krijgen. In een middag erachter komen waardoor je steeds  dezelfde strijd met jezelf en vaak ook met je kind voert. Vooral hoe je dat blijvend kan stoppen. Zodat je meer in het moment kan zijn, meer energie hebt en vooral meer rust. Het is met een kleine groep gelijkgestemde moeders op donderdag middag 17 november. Wil jij je aanmelden of meer weten, kijk dan even de pagina Kom Ervaren. 

Heb je nog vragen of wil je even sparren of het jou kan helpen, ik denk graag even met je mee. Stuur me een berichtje. Geralda@geraldkooi.nl

Plaats een reactie