Ze ligt op de behandelbank en merkt voor het eerst sinds lange tijd dat ze ook nog een lijf heeft. Dat wist ze natuurlijk wel. Dat lijf brengt haar waar ze wil. Het heeft haar mooie kinderen gegeven. Dat lijf wat ze soms te dik, te dun, te klein, te groot, te zacht vindt, maar over het algemeen niet al te veel aandacht aan geeft. Tuurlijk, ze verzorgt het goed, maar dat is bijna mechanisch. Gewoon, zonder bij na te denken. Als een soort cruise control.
Nu merkt ze weer hoe subtiel haar lijf kan aangeven waar er spanning zit en waar juist ontspanning. Waar het gek genoeg scheef voelt, want ze niet scheef, toch?! Nou ja, een beetje uit balans voelt het wel. Ze heeft het idee dat ze wel ontspannen ligt, maar haar voeten wijzen strak naar het plafond.
En ook lijkt het dat haar hoofd los staat van haar lijf. Wat niet kan en gek is, maar toch zo voelt. Ze merkt dat ze niet lekker diep kan doorademen en dat er een soort brok in haar keel zit. En haar nek voelt ze nu goed en niet op een fijne manier. Dat kent ze wel, als een soort zwakke plek. Die opspeelt als ze het druk heeft en meer stress is.
Ze is niet de enige. We zijn meer bezig of we voldoende stappen zetten dan hoe die stappen voelen en of je van de wandeling geniet. Meer te bedenken om het goede te doen, dan te voelen op welke manier het bij ons past. Geneigd klachten aan te pakken op een technische manier. Massage voor die strakke spieren, conditie opbouwen of stabiliteit verbeteren. Zeker goede acties, alleen helpt het onvoldoende als je daarbij geen aandacht besteed aan waarom die schouders vast zijn gaan zitten, die blessure zo lang duurt of nek steeds opspeelt.
Je lijf, het heeft zoveel te vertellen. Het reageert op emotionele ervaringen. Blozen, je hart die sneller klopt vlak voordat je iets in een groep moet zeggen, koud krijgen als ontlading. Je lijf is een kompas. Pijn in je buik van spanning, stijve schouders van wat je allemaal draagt, net niet helemaal diep kunnen doorademen van hartenpijn, brok in je keel van niet gezien worden.
Als je gevoelens gaat wegstoppen, omdat het ongemakkelijk voelt of niet gewend bent om ze te uiten, vinden ze wel een andere weg. Door zacht en vriendelijk te zijn naar je lijf, ga je makkelijker voelen. Als klein meisje kunnen gebeurtenissen en gevoelens overweldigend zijn. Als volwassene kan je ze dragen, ze een plek geven of los laten.
Signalen van je lijf voelen, zodat je niet over je grenzen hoeft te gaan. Boos, verdrietig en bang mogen zijn. Voelen en uiting aan geven. Dan hoeft het zich niet vast te zetten in je lijf.
Aan het einde van de sessie zegt ze dat het eigenlijk wel lekker is om meer haar lijf te voelen. Ontspannend ook. Rustiger in haar hoofd. Zwaarder, maar lichter tegelijk. Ze voelt hoe moe ze eigenlijk was en dat ze nu meer energie heeft. Als een soort powernap, zonder te slapen.
Wees lief voor je lijf, voor jezelf, dan voel jij (je) beter.
Geralda