Kinderen hebben nooit haast, jij wel. En dus sta je regelmatig fietsklaar of bij je ingepakte auto en heb je wat vergeten. Iets belangrijks. Zoals je telefoon of sleutels. Of is er opeens een volle luier die nodig verschoond moet worden. Wil je ooit levendig terug horen hoe jij je voelt op dat moment, luister even naar het fragment van Brigitte Kaandorp En Vliegwerk, waarin ze haar kind in een fietsstoeltje probeert te hijsen met een volle tas en die luier en die sleutels. Zó herkenbaar, dat de tranen over je wangen rollen.
Het kan zo fijn zijn om te horen dat je niet de enige bent, die het moederschap soms berezwaar vindt. Je snapt best dat het bij het ontdekken van de wereld hoort, maar je hebt gewoon geen zin in weer spaghetti van de vloer te vegen, wil dat je koud geworden kop thee op de tafel blijft staan, wenst dat het even stil is in huis. Herkenning dat meer moeders het even niet meer weten wat je moet doen met je huilende kind. Of dat het je even teveel is. Te weten dat bij niemand (je leest het goed; bij niémand!) kinderen altijd braaf op tijd gaan slapen, lekker lang slapen, netjes én alles opeten, meteen doen wat er van ze gevraagd wordt. Geloof het niet als je iets anders ziet of hoort.
Natuurlijk heb je gemerkt dat als je kan meebewegen, de controle wat los kan laten, dat het makkelijker gaat. Vooral voor jezelf. En vaak ook voor je kind, want die kan mee zakken in jouw energie. Maar dat gebeurt niet altijd. Jammer genoeg. Al helpt het dat je zelf enigszins zen blijft om niet het dekbed over je heen te trekken of gillend weg te lopen.
Alleen is de neiging van de meeste moeders dat ze dan meer in de controle gaan zitten. Er boven op zitten, alles in de gaten houden en nog harder hun best doen om het beter te maken. Het nadeel daarvan is dat je een kokervisie krijgt en helemaal niet meer kan zien wat je kind nodig heeft. Of voelen waar je eigen grenzen liggen. Grenzen aangeven naar je kind geeft namelijk ook veiligheid. Net zo veilig als in jouw liefdevolle armen mogen huilen en boos mogen zijn.
Uitzoomen helpt. Letterlijk uit de situatie stappen of uit de emotie. Hervinden van het overzicht. Kan jij je beter focussen op wat er echt toe doet. Wordt het allemaal ietsje makkelijker. Makkelijker om een beslissing te maken, te weten wat je gaat doen. Weten wanneer je iets moet laten en er niet op reageren.
Zelf voelen waar jouw rustpunt zit en tappen uit je eigen bron van energie. Niet op wilskracht, maar vanuit zachtheid. Ik weet het uit ervaring en ik zie het gebeuren bij moeders, elke week. Het is geen instant oplossing en meestal vraagt het wat tijd. Je komt jezelf tegen én je hervind jezelf steeds meer.
Het is ook niet zo dat je dan geen neiging meer hebt om je vingers in je oren te stoppen, je het allemaal opeens wel weet of nooit meer ontploft. Wel minder. Vooral; jij voelt je fijner, lekkerder in je vel, kan meer aan en bent vooral de moeder die je wilt zijn.
Een goed begin is lachen om Brigitte en daarmee om jezelf. 😊
Wat heb jij nodig om uit te zoomen?
Geralda
P.S. Jou helpen loslaten in je lijf. Leren voelen waar je grenzen liggen en hoe je uitzoomt. Dat kan ik goed. Ook al vind je het spannend. En het toch doet. Want je wil graag meer ontspanning. Minder strijd. Dit is het ook niet. Laat mij je helpen. Geef je op voor een vrijblijvende en gratis telefonische sessie om te weten of we matchen en voor alvast een paar tips. Stuur me een berichtje via het contactformulier en we spreken elkaar snel.