Daar gaat ze, op weg naar haar welverdiende vakantie. Het meisje met de staartjes is een mooie jonge vrouw geworden. Klaar om de wereld te omarmen. Als peuter deed ze het op roze prinsessenhakjes, nu op stoere sneakers.
Geert Kimpen beschreef treffend mijn gevoel. Je doet je best om je kind te begeleiden tot een leuk, zelfstandig mens en als dat een beetje gelukt is, komt ook het gemis van die alledaagse gezelligheid om je heen.
Wat gun ik haar de nieuwe avonturen en ervaringen, los van ons. Wat geniet ik mee van de verhalen en wat het met haar doet. Het beidt ruimte, kansen en mogelijkheden in zijn en in contact, voor haar en mij. En tegelijk doet het een beetje pijn. Geluk en pijn, naast elkaar en tegelijk voelbaar.
Net zoals mooie dingen pijnlijk zijn om los te laten, zo is het ook pijnlijk om los te laten wat je niet meer wil. Geremd worden door teveel controle, te vaak en te snel ja zeggen terwijl je eigenlijk niet wil, al die gedachten over of je het goed doet/wat de ander zal denken/dat het beter kan.
Het voelt vertrouwd, ook al heb je er last van en zit het je in de weg. Het zijn als oude schoenen, met kapotte zool, maar die nog zo lekker zitten. De nieuwe heb je al, maar moeten nog een beetje ingelopen worden en voelen nog niet zo vertrouwd als de oude.
Het is pijnlijk, omdat het al zo lang een deel van je is en nu laat je dat deel los. Dat voelt als pijn en opluchting tegelijk. Het is ook pijnlijk om te voelen wat de impact is en is geweest en waardoor je niet vrijuit jezelf kon zijn. Pijnlijk in de zin van verdriet, boosheid, onmacht, frustratie etc.
Als je terugkijkt dan kun je zien dat het je ook iets gebracht heeft. Bijvoorbeeld bepaalde ervaring die je in kan zetten in je werk, veerkracht, creativiteit, doorzettingsvermogen. Het is alleen wat te ver doorgeschoten. Als een grote sterke weelderige boom, die zoveel schaduw geeft dat andere bloemen en struiken te weinig licht krijgen.
Vrouwen die de neiging hebben zich aan te passen, hun hoofd vol met gedachten over wat nog moet, hoe het beter kan en wat de ander denkt, vinden het ongemerkt lastig om te voelen dat het ook pijnlijk is om los te laten. In diepe ontspanning tijdens de sessie merk je dat je zowel jouw kracht als waar het je (heeft) belemmert kunt voelen. Het toelaten van je verdriet, boosheid of frustratie én voelen wat het je gebracht heeft, voel je gelijk terug in je lijf. Het voelt nadien ruimer en lichter. Alsof zware last van je schouders en druk op je borst weg is. Letterlijk en figuurlijk meer (adem) ruimte. Het mooie is dat het gelijk zichtbaar is, in zachtheid in je ogen, in je gezicht.
In loslaten zit altijd iets pijnlijks én het lucht op. Dat durven voelen, in emoties en in je lijf, vraagt moed. Het is het in de ogen kijken van je monsters. Werkelijk zien wat het je gebracht heeft én wat het je heeft gekost. Daar heb je de ander voor nodig. Om in die spiegel te kunnen kijken en om te voelen dat je het niet alleen hoeft te doen. Het is er niet voor niks, het kon niet anders en nu is het tijd voor een andere vorm daarvan. Jij, en alleen jij, kan kiezen of je het laat gaan of hoe je het met je mee draagt. Beide is helemaal ok. Ook dat is het leven omarmen.
Het zal vast geen toeval zijn dat ik die dag veel heb opgeruimd, weggegooid en schoongemaakt. 😊
Liefs, Geralda
Als je meer wil dan je aanpassen, ook wil voelen hoe je krachtig kunt zijn in je gevoeligheid voor de ander, zonder de remming van al die gedachten of het goed genoeg is, laten we dan even bellen zodat je al je vragen kunt stellen. Ik vertel je er graag meer over.