Je legt de telefoon neer en je hebt al spijt. Alle haren op je hoofd. Hoe is het mogelijk. Je had je het je zo voorgenomen om niet gelijk ja te zeggen en opnieuw heb je het gedaan. Zelfs zonder te bedenken dat je had kunnen zeggen dat je erop terug komt of gewoon dat het je niet uitkomt. Nu moet jij je in alle bochten wringen om het erin te passen en kun je iets wat jij graag wilt niet doen.
Je hoofd vertelt je dat het maar een kleine moeite is, je helpt haar er enorm mee en dat je nu niet meer terug kunt. Je durft niet eens te zeggen dat je het toch niet doet. En dat terwijl ze weinig naar jou vraagt en hoe het met je is. Contact is er vooral als ze iets van je wil. Je voelt haarfijn aan als het weer zover is. En als je het nou alleen bij haar deed… Maar nee, je wilt de ander niet teleurstellen en zeker niet boos maken. Je gaat voor de harmonie. Je wil graag dat de ander het goed heeft en daarmee vergeet je dat het dan niet altijd goed is voor jou!
Als je nu denkt, dit ben ik! Lees dan even verder.
Hoe meer jij je aanpast, hoe minder de ander jou werkelijke zelf kan zien en hoe meer jij moeite doet dat de ander jou ook ziet. Want dat is wat we allemaal diep van binnen willen. Dat de ander jou ziet, zoals je bent. En tegelijk voelt dat zooo kwetsbaar. Voelt het ongemakkelijk om te zeggen dat je het moeilijk hebt of hoe het voor jou is.
Dus voel jij je geremd om te zeggen wat jij vindt of wil. Geef jij je mening niet echt, ga je niet snel ergens tegenin. Eerder waai je mee met wat de ander nodig heeft, wil of van je vraagt. Misschien herken jij het van vroeger. Dat je niet teveel tegen gas kon geven. Niet piepen, maar doorgaan.
Heb je de neiging je omgeving te scannen of iedereen op zijn gemak is. Voel jij je schuldig als het niet zo is. Of maak jij je zorgen wat ze er van vinden.
Allemaal gevoelde druk van binnenuit en van buiten wat stress geeft. Van stress schiet je in je hoofd. Nog meer druk, nog voller. Geen overzicht meer, korte lontjes. Het cirkeltje is rond. Terwijl het je juist zou helpen te voelen hoe het in je lijf is en naar je eigen hart te luisteren. Wat heb jij nodig, wat zijn de behoeften van jouw lijf, wat wil jij?
De laatste tijd wordt het aanpassen in het rijtje van overlevingsmechanismen als vluchten, vechten en bevriezen gezet. Ik vind het een mooie en waardevolle toevoeging. Op ervaringen die impact maken, die overweldigend zijn reageren we instinctmatig volgens deze patronen. We gebruiken ze allemaal zelf en hebben daarin een voorkeurspatroon.
Misschien herken jij je zelf als aanpasser. Misschien herken jij in je kind de neiging tot pleasegedrag. Het kan pijnlijk zijn als je dat ziet bij jouw (jonge) kind. Als het je raakt, is het ook iets van jou.
De vraag is, wil je er wat mee?
Zou je makkelijker nee willen zeggen, minder in je hoofd zitten, beter bij je zelf willen blijven, wat jij wil en nodig hebt en dat vrijer kunnen uiten? Zoek hulp, gun jezelf het helen van een oud stukje en hervinden van je vrijheid. Dat geeft ruimte aan jouw kwaliteiten in het aanpassen, in plaats van dat het je zo in de weg zit. Het bijzondere is dat je daarmee je kind ook helpt. Je leeft voor hoe het anders kan en je doorbreekt vaak oude familiepatronen, zodat je kind al op jongere leeftijd andere opties leert. Wat een cadeau voor je kind!
Wil je hierover even sparren? Ik denk graag met je mee! Ik vertel je meer over wat het je oplevert en hoe jij je kind kan helpen. Ik hoop je te spreken.
Liefs, Geralda