de dag dat ik opgaf

De zon schijnt door de bomen op de kleine bevroren plas. Vandaag is de dag. De hele lagere school is er en we zijn allemaal op schaatsen. Er is speciaal een baan geveegd zodat de onderlinge wedstrijdjes gehouden kunnen worden.

Ik ben best zenuwachtig. Ik ben geen hele goede schaatser, maar ben wel competitief. Eindelijk ben ik aan de buurt, met bibberende benen sta ik klaar. En weg zijn we. Dan maak ik een misstap, ik blijf op de been maar lig te ver achter. Ik geef op. Van ongemak lach ik uitbundig, alsof het me niet kan schelen.

Echter, ik kan wel huilen. Ik ben diep teleurgesteld, niet dat ik niet gewonnen heb. Maar dat ik heb opgegeven.  

Het raakt me als ik vrouwen hun vuur zie opgeven. De omstandigheden, net als ik destijds, onbewust gebruiken om te rechtvaardigheden dat het nu eenmaal zo is. Protocollen, (kleine) kinderen, zo doen we het nu eenmaal hier, het is altijd hollen op het werk of we hebben “gewoon” pieken en dalen.

Wat ik zie zijn vouwen die door de waan van de dag en stress van alle ballen geen mogelijkheden meer zien om binnen die omstandigheden te doen waar hun hart blij van wordt. Soms gaan ze al zo lang mee in alle routines dat ze niet eens meer weten wat ze blij maakt. Vaker drukken ze het weg, want ze zijn óók dankbaar voor het mooie leven wat ze hebben. Dus waarom voelt het dan niet zo?

Omdat het knaagt van binnen. Ze willen meer van betekenis zijn, tijd hebben voor een echt gesprek. Niet zo gejaagd voelen en meer geduld hebben thuis. Ik zie vrouwen leeglopen op allerlei randzaken en ondertussen blijven hollen. Ondanks alle goede intenties thuis niet de gezelligste zijn, terwijl ze dat juist niet willen. Teleurgesteld zijn, omdat het ze niet lukt er geen verandering in te brengen.

Geef niet op. Ga voor de kwaliteit die je wil leveren, de extra medemenselijkheid die je wil invoeren. Zoek naar de zachte mogelijkheden. Het hoeft geen strijd te zijn als jij staat voor wat je belangrijk vindt. Je hoeft het niet vanuit wilskracht te doen om gehoord te worden.

Zorg dat je weer voldoende ontspanning en draagkracht hebt om mogelijkheden te zien binnen de protocollen en regels. Vraag hulp. Stel de juiste prioriteiten voor jou. Dan zit je met meer voldoening op de bank aan het einde van je werkdag. Heb je energie om leuke dingen te doen. Dan kan je het beste van jezelf geven, zonder jezelf te verliezen. En als grote aardbei op de taart; geniet je met al je aandacht van je mooie gezin.

Die zonnige dag op de ijsbaan heeft een grotere impact op me gehad dan ik toen kon bedenken. Het maakt dat ik niet meer opgeef als ik diep van binnen een vuur voel. Ook al weet ik niet wat het precies is, weet ik niet hoe, ook al frustreert het me enorm dat het lang duurt voordat ik dat allemaal wel weet. Ik neem dat vuur zeer serieus. Doe ik dat niet, dan gaat het ten koste van mijn geluk en gezondheid. Dat is geen optie.

Wat heb jij opgegeven?

Ontspan, heb lief en geniet,

Geralda

Plaats een reactie