De grootste misvatting over ontspannen

Er is een misvatting over ontspannen. Dat het niets doen is. Of dat je altijd zen bent. Dat is niet zo en hoeft ook niet. Je kan ontspannen zijn, terwijl je een druk bestaan hebt.

Gejaagdheid komt als je alles vanuit je hoofd probeert te doen en in control wil zijn. Hoe harder jij je best doet, hoe meer de controle tussen je vingers door glipt. Je geen voldoening voelt en altijd een soort toeschouwer bent bij leuke dingen. Je probeert het zo goed te organiseren dat jij je daarmee eerder vastzet dan ontspant.

Ontspannen is lekker in je vel zitten. Hard kunnen werken, veel op je bord hebben liggen en dat prima kunnen handelen. Zelfs energie van krijgen. Natuurlijk is het ook lekker een boek lezen, in bad zitten, wandelen of family time. Maar dat is een heerlijk extraatje, geen noodzaak om weer door te kunnen. Echter het is vaak wel een noodzaak.

Te weinig stilstaan bij voelen hoe het echt gaat met je, daardoor niet goed weten wat jij nodig hebt en je dus onbewust aanpassen zorgt er voor dat je niet echt geniet van leuke dingen. Steeds het gevoel hebt dat je nog iets moet. Je hoofd heeft een (onbewuste) beschermende rol aangenomen, omdat je ooit eens flink de deksel op je neus hebt gehad toen je wel aangaf wat je nodig had of wilde.

Om je bewust te worden hoe jouw patronen zijn waardoor je blijft rennen en vliegen, het niet lukt om te ontspannen terwijl je echt je best doet, moet je luisteren naar wat je lijf te vertellen heeft. Weten wat de betekenis is van je waarneemt of opmerkt. Het lastige is dat je daar naar kijkt met de bril van nu en die is altijd gekleurd door je ervaringen. Daarom heb je iemand anders nodig als spiegel. Je kan het een stukje alleen, maar waar het werkelijk om gaat zit emotie op. Anders had je die balans wel in rust en actie.

Eerdere stressvolle ervaringen gaan in je lijf zitten en die gaan er niet vanzelf uit. Je hoeft geen heftige trauma’s of ongelukken mee te hebben gemaakt om toch stressvolle ervaringen te hebben. Wist je please gedrag één van de ingrijpendste stressreacties is? Ga eens bij jezelf na hoeveel en hoe vaak jij toch je aanpast, please gedrag laat zien. Met ongetwijfeld goede redenen. Alleen in hoeverre gaat het ten koste van jezelf?

Mijn kinderen zijn 19,18 en 12 jaar. Ik switch van minder moederen over een student naar helpen plannen  en structuren van huiswerk naar opvangen van puberfrustratie of luisterend oor bij levensperikelen. Ik heb een eigen praktijk en werk in een revalidatiecentrum. Heb een gelukkige relatie. Tussendoor probeer ik af te spreken met vriendinnen, sporten  (lukt beide wisselend eerlijk gezegd), leuke dingen doen en zelfzorg.

Ik voel me ontspannen en krijg zelfs energie van beide banen. Voel ik me dan nooit gejaagd? Tuurlijk wel. Schiet mijn hoofd dan niet in de beschermmodus? Tuurlijk wel. Ik merk het alleen vlot op en weet wat er nodig is om weer relaxter te worden. Dat kon ik eerder niet. Daarvoor heb ik gevoeld, gehuild, ben boos geweest waardoor ik oude patronen heb kunnen integreren of los gelaten. Is het perfect? Nee hoor, vriendinnen en sporten schieten er de laatste tijd iets te veel bij in. Ook daar heb ik actie op onder nomen, zodat het past bij mij en de levensfase met al zijn uitdagingen waarin ik zit.

Het hoeft dus niet perfect. Juist niet. Je wil je kinderen ook leren hoe ze om kunnen gaan met de uitdagingen op je pad. Het mag wél meer passen bij wie jij bent als persoon, als mens. En niet alleen als moeder, partner, dochter, vriendin, collega…..

Heeft deze blog je een inzicht gegeven? Ik vind het ontzettend leuk om te horen!

Liefs, Geralda

Plaats een reactie