Ze wil een antwoord en ik voel aan alles dat het heel belangrijk is wat ik ga zeggen. Maar o help, ik weet niet. Ik kan niet volmondig ja zeggen en dat wil ze wel. Eigenlijk zoekt ze mijn goedkeuring, terwijl het tegen mijn moedergevoel in druist. Maar gewoon nee zeggen kan niet en vind ik ook niet ok. Ik zoek mijn woorden. Dat heeft ze gelijk door en ze laat duidelijk blijken wat ze er van vindt. Ik ben nu de te zweverige alles overwegende moeder die in haar ogen niet zegt wat ze vindt. Klopt ook nog, want ik ben me zeer bewust van het effect van wat ik ga zeggen.
Op verschillende momenten met opgroeiende kinderen heb je dit soort situaties, waarin het schuurt, waarbij je kind vraagt om ruimte en tegelijk kaders. En ook je steun. Waarop je diep in jezelf moet kijken wat jij er eigenlijk van vindt en tegelijk ook houdt voor de behoefte van je kind.
Veelal komt het elke keer weer neer op twee pijlers:
Ik vind iets anders leuk dan jij.
Gamen kan je als moeder een doorn in het oog zijn, waarop je steeds op je grenzen wordt bevraagd. Tegelijk kan je kind er positieve ervaring in op doen; even tot rust komen (ook al is jouw idee van tot rust komen anders), verbinding met anderen (delen van dezelfde interesses). Natuurlijk zijn er andere manieren van tot rust komen, verbinding maken, vaardigheden opdoen. Daarom hoef je het gamen niet af te wijzen. Het is aan jou om die andere manieren ook aan te bieden en waar nodig het gamen te begrenzen. Het één hoeft het andere niet uit te sluiten. Het helpt als je open blijft waarom je kind zo aangetrokken wordt tot iets. Vooral als je er zelf de kriebels van krijgt.
Vertrouw me.
Waarmee ze zeggen; Vertrouw me dat ik het wel kan. Vertrouw me dat ik mijn grenzen weet. Dat ik geen gekke dingen doe. Alleen naar de winkel, zelf de drukke weg oversteken, eigen geld beheren, met een vriendinnetje naar de stad, drank, alleen op reis, om maar wat te noemen. Gelukkig niet alles tegelijk.
Eigenlijk alles waarvan we zo ons best doen om onze kinderen het mee te geven. Ze mogen zichzelf zijn, hun eigen interesses hebben, maar we vinden het lastig als ze er meer behoefte aan hebben dan wij leuk vinden.
We leren ze grenzen en vooral dicht bij zichzelf te blijven. Maar wat is het confronterend als ze daarvoor gaan staan. Een confrontatie met jezelf. Wat wil ik, waar kan ik in mee gaan en wat niet. Als je diep van binnen kijkt, snap je ook de wens van je kind om juist dat te willen doen of bepaalde vrijheid te willen hebben. Dat had jezelf vroeger ook en eigenlijk nog steeds.
Ik vertrouw op mijn kind. Ik geef haar de ruimte die ze zoekt. Ook dat hoort bij opgroeien. En loslaten is soms een beetje moeilijk. Wat ben ik trots op haar dat ze het vraagt en neemt.
Leuk als je laat weten wat deze blog met je doet.
Liefs, Geralda