Opeens valt het je op. Het is té stil. Iedere moeder kent het. Het moment dat je met een raar buikgevoel naar de plek des onheils sprint. En daar op een net gestucte witte muur een grot tekening 2.0 aantreft. Of de badkamer verandert is in een water en zeepbellen kinderwalhalla. Of in je slaapkamer stompjes rood en roze aantreft, in plaats van mooie schone en vooral héle lippenstiften (ergens ben je allang blij dat het niet je nagellak is dat daar op de grond ligt). Of, ook een mooie; het in de keuken gesneeuwd heeft. Van meel. En als je “geluk” hebt, door je creatieve kind nog mooier gemaakt met water. 😊
Midden in dat kleurrijke tafereel vind je een snoetje vol trots met lippenstift/zeep/meel/bijna-niet-afwasbare stift. Erg voldaan op het mooie werk.
Die het niet begrijpt waarom je nou zo boos bent. Hoezo, vind je het dan niet mooi? Het is nog wel speciaal voor jou!
Een prachtige tekening voor jou, net zo mooi eruit willen zien als jij, je houdt toch ook zo van sneeuw of zeepbellen?
Een gekke mix van boos, glimlachen en balen gaat door je heen. Boos, omdat dit echt niet kan. Balen, want jij bent degene die de zooi weer kan opruimen. En toch ook lachen (in jezelf dan hè?!), want het is best grappig, je snapt de goede intentie en hoe leuk het is vanuit je kind gezien.
Als we naar onze eigen stilte gaan is er ook alertheid. Opeens ben je heel bewust dat daar iets is. Wat weet je nog niet en waar daar is ook niet. Maar het geeft wel een raar buikgevoel. Je sprint er alleen niet naar toe, maar juist hard van weg. Dus je gaat iets doen. Wat maakt niet uit, gewoon doen. Dat kan van poetsen, eten, sporten naar heel hard een oplossing zoeken om dat buikgevoel weg te krijgen. Vooral heel hard je best doen. Of veel in je hoofd zitten. Vaak beide.
Meestal zakt het dan wat weg. Voor een tijdje. Tot het weer de kop opsteekt en je hetzelfde doet. Eigenlijk ben je bezig steeds een ballon onder water proberen te houden.
Terwijl je beter dat gevoel kan toelaten. Er bij zijn. Bang, boos of onrust te voelen. Waar het zit in je lijf. Hoe het voelt. Dan merkt je dat de ballon een beetje leger wordt en het minder energie kost om het onder te houden. Dat je het zelfs naar boven kunt laten komen, laten drijven en niet zo beangstigend of verontrustend is. Je minder moe ervan bent. Op een dag hoeft de ballon er niet meer te zijn.
Het ruimer in je lijf voelt. Vrijer. Rustiger.
Het bijzondere is dat er na het leeglopen van de ballon er vaak verwondering is. Of glimlachen. Of allebei. De angst voor wat er zou kunnen zijn is groter dan wat er is. Denk daar eens aan de volgende keer dat je hard wegloopt.
Wanneer hou jij de ballon onder water?
Liefs, Geralda
Soms kun je wel een beetje hulp gebruiken bij het leeg laten lopen van de ballon, als je niet weet hoe of er teveel onrust is. Ik kan je daar bij helpen. Op meerdere manieren.
Door een afspraak te maken om samen jouw rust op te zoeken. Ja graag!
Of door mee te doen met de workshop je kind als spiegel op 7 april. Voor als je telkens tegen hetzelfde aan loopt met je kind. Fijn vindt om samen met gelijkgestemde moeders en van elkaar te leren. Ik doe mee! Als je meer info over de workshop wil, dat kan hier.
Weet je het nog niet? Stuur me even een berichtje dan denk ik met je mee! Dat kan op deze plek