Afgelopen week keek ik naar First Dates. Vraag me niet waarom. Het is af en toe zó ongemakkelijk. Misschien is dat juist de reden dat er zoveel mensen naar kijken en dat het in de TV kantine nog eens uitvergroot werd. Het is wat we allemaal kennen, graag willen en niet zo goed weten hoe. Deze keer deed er oudere dame mee. Volop in het leven en zin in een leuke nieuwe meneer voor de gezelligheid. In haar houding en stem zie en hoor je wat verharding. Ze reageert op zo’n manier dat je het niet goed kan plaatsen.
Nou, zegt mijn dochter, dat lijkt me ook wel logisch als je zoveel hebt meegemaakt. Daar verhard je van, in hoe je praat en ook in je lijf. Wauw! Ze kijkt door de buitenkant heen met zo’n vanzelfsprekendheid. Mooi vind ik dat. En ze heeft gelijk.
Ervaringen in het leven, groot of klein, kunnen vastgezet worden in het lijf. Omdat het niet goed of niet helemaal verwerkt kan worden. We reageren dan op de gevoelens en op de situatie nog steeds hetzelfde als toen we in een echt pantervelletje liepen. We gaan vechten of vluchten. Of, en dat gebeurt vaak, we maken een innerlijke terugtrekkende beweging en vallen stil of slaan dicht. Als bescherming. De energie van die reacties worden opgeslagen in ons lijf. Die energie is soms zichtbaar in ons handelen, onze houding, onze reacties, onze raakbaarheid of lichamelijke klachten.
Tot de tijd is gekomen om het los te kunnen laten. Het dient het doel van bescherming niet meer en we hebben (onbewust) meer last van die bescherming dan dat het bijdraagt. Bij mij op de bank wordt vanuit stilte, meevoelen in het lijf, spanning en ontspanning, de vastgehouden energie losgelaten. Met na afloop soms kortdurend koude rillingen of emoties. En altijd opluchting, ruimte in het lijf en een vrijer gevoel. De kwaliteit of karaktereigenschap die onder die bescherming vandaag kan komen is vaak lang niet gevoeld. Nu kan het er weer zijn. Het voelt weer als heel, meer jezelf. Zonder dat je door had dat je een stukje van jezelf kwijt was geraakt onderweg.
Aan het einde van de aflevering zie je dame met rode blosjes, zachter in haar houding, aangeven dat ze de meneer nog wel een keertje wil zien. De eerste stap naar meer zachtheid was haar moed om mee te doen en vervolgens om zich open te stellen voor de ander. Mooi! Zelfliefde en geloof in liefde. Ondanks alle eerdere verdriet en pijn.
Laten we voorbij de maskers, houding en reacties (blijven) kijken en te voelen wie die persoon is tegenover ons (via een scherm of nabij). Vooral als we irritatie, boosheid of iets dergelijks voelen. Laten we raakbaar blijven. Onverschilligheid is veel erger.
In onze raakbaarheid zit onze grootste vrijheid.
Ik ben benieuwd wat deze blog met jou doet. Wil je het met me delen?
Geralda