Toen ik net moeder was, dacht ik nog dat kleine kinderen niet zoveel te willen hadden. Ik vond me zelf best een bewuste moeder, met draagzak, geen geprakte hapjes maar verse stukjes, lekker bij ons op kamer slapen en open-minded voor wat dat unieke persoontje nodig had.
Maar ergens ben ik een gedachte bubbel ingelopen dat kleine meisjes nog geen eigen wil hebben. Nou daar heeft mijn diva-in-spe korte metten mee gemaakt. Hoe klein ze ook was, ze maakte me haarfijn duidelijk dat ze geen broeken aan wilde. Alleen rokjes en jurkjes. Na een paar keer de strijd te zijn aan gegaan en zien dat alles in haar het écht niet wilde, bleef die leuke broek maar ongedragen in de kast. Een blij huppelend meisje tot gevolg.
Als snel koos ze haar eigen mix en matches. Niet per se wat ik als mooi zou samenstellen. Degene die me kennen weten dat ik daar helemaal niet precies in ben, maar toch betrapte ik mezelf erop dat ik op het schoolplein even tussendoor vertelde dat ik het niet had uit gekozen. En dat er toch écht hele leuke setjes in de kast lagen. Totdat iemand tegen me zei dat ze zo lekker creatief was en dat ze prachtig haar eigen stijl ontwikkelde. Leuk zo’n voorbeeld van omdenken, al kende ik het woord toen nog niet. Het maakte dat ik het los kon laten en het mooie in haar creaties kon zien.
Ergens in diezelfde periode liet een collega vol tros een foto van haar puberdochter zien. Ik keek gebiologeerd naar de spinnenpoten om haar ogen. Ze zag me kijken en zei lachend dat ze in haar Gerbera periode zat. Waar ze vanzelf weer uit zou komen als ze beter weet hoe ze een mascara moet gebruiken en ziet dat het zonder dikke laag klontjes mooier is. Nu vind ze dit even cooler.
Fantastisch toch hoe je door het zo te benoemen los kan laten zodat je kind haar eigen expressie kan vinden, iets mooi mag vinden ook al vind jij dat als moeder minder geslaagd én (nog belangrijker!) leg je er ook geen onbewust oordeel erop. Mij helpt het in ieder geval om mijn eigen blik en mening er te laten zijn én mijn kind in vrijheid de hare te laten ontdekken. Door het te benoemen voor mezelf komt er luchtigheid en ruimte, ook als het schuurt en botst. En vinden we samen makkelijker onze weg.
Misschien vind je het onschuldige situaties, dat zijn ze in wezen ook. Maar ik weet zeker dat jij ook soortgelijke voorbeelden hebt. Waar je de neiging hebt iets van je kind uit te leggen naar anderen toe, waar jij botst met de wil of een idee van je kind. Waar je soms te veel vast houdt aan je eigen manier van kijken.
Kijk ook eens door de ogen van je kind. Of benoem het eens op een positieve manier. Wild wordt dan enthousiast, verlegen wordt observerend en mijn kind doet moeilijk wordt mijn kind is anders en dat vind ik moeilijk. Voel je wat dat doet?
Waarover bots jij met de wil van je kind? Leuk als je het deelt!
Geralda