Af en toe zie ik haar weer voor me. Bij het strand, knuffelend met haar kleine vent. Ik ken haar niet en toch plopt ze af en toe op. Guusje Nederhorst. De creator van Woezel en Pip. Ze was nog veel meer en vooral mama.
Haar foto’s kwamen weleens voorbij in een roddelblad. (Bij de tandarts hè?) Het leek zo ongedwongen genietend, alle tijd om naar het strand te gaan en te knuffelen met je kind. Dat wilde ik ook wel, op een doordeweekse dag met mijn kind, geen moetens. Dat verhaal maakte ik er van hè, van het plaatje dat ik zag. Het echte verhaal was heel anders.
We weten allemaal wel; ga niet alleen af op wat je ziet of zelfs dénkt te zien. Hoe het voor iemand is, kan heel anders zijn dan wat diegene laat zien.
Dat léven is soms toch een uitdaging. Je reageert dan op wat je ziet, voelt of er van maakt. Hoe zou het zijn om niet gelijk te reageren of een mening vormen vanuit je emotie. Elke keer weer er voor kiezen om achter het gedrag of het masker te kijken. Wanneer je irritatie omhoog voelt komen of wanneer je denkt, ja lekker makkelijk, want jij…….(en vul maar in; hebt meer tijd, hebt een makkelijk kind, geluk, hoeft er geen moeite voor te doen, etc)
Wie weet zit er een ziek kind in de auto en moet de auto voor je daarom zo langzaam rijden, heeft degene echt niet gezien dat je al in de rij stond, heeft je collega slecht nieuws gehad, heeft je kind een hele goede reden om zijn hakken in het zand te zetten of heeft je partner een beter idee om te doen wat je hebt gevraagd. Wie weet hoe vaak ze iets niet konden doen, hoe hard ze aan zichzelf of de omstandigheden hebben moeten werken. Het verhaal achter de buitenkant. En er is altijd een verhaal. Dat rechtvaardigt iemands gedrag niet altijd, maar maakt het wel begrijpelijker.
Wat een nóg grotere uitdaging is, is je bewust te zijn van jouw eigen verhaal. Je verhaal dat jij jezelf vertelt waarom je iets niet hebt gedaan of niet kan. Je verhaal dat eigenlijk je excuus is geworden om je angsten niet te hoeven aan kijken. We hebben allemaal zo’n verhaal.
Als je eerst maar eens meer tijd had, een paar kilo kwijt bent, het minder druk op je werk is, de zolder is opgeruimd, je kind lekkerder in zijn vel of..…….dan was je relaxter, je hoofd minder vol, had je tijd voor jezelf en zat je lekker in je vel….
Is dat echt zo of is het een excuus om niet te hoeven kiezen voor wat echt belangrijk is; prioriteit géven aan jezelf?! Dingen doen die jij leuk vindt en energie van krijgt, weten wanneer je nee moet zeggen en wanneer voluit ja!, hulp vragen om lekkerder in je vel je komen, je weer echt ontspannen voelen mét een rustiger hoofd.
De kunst is dat je weet wat jouw verhaal is. Hint; waar jij reageert vanuit je emotie naar de ander en jouw verhaal hebben met elkaar te maken. Ken je excuus, want dan kan je er wat mee. Als je het écht anders wil. Dan kan je doen wat er voor nodig is om er niet meer door geleid te worden en zit het je niet meer in de weg.
Ik weet inmiddels dat het zoveel lichter leven is als ik me openstel voor de mogelijkheid van iemands verhaal achter het getoonde masker of gedrag. Oprecht blij ben voor wat diegene bereikt heeft en kan zien wat die persoon ervoor heeft gedaan of gelaten. Ook omdat ik me dan bewuster wordt van de excuses die ik mezelf vertel en mijn keuze daarin. Het maakt me sterker en geeft me keuzevrijheid.
Als jij je openstelt voor het verhaal van de ander, dan gaan ze ook zo reageren naar jou. Als je kunt openstaan voor je eigen excuses, word je wat zachter naar jezelf. Wordt het allemaal een beetje makkelijker.
Wat is jouw verhaal waardoor je niet doet wat je graag zou willen?
Geralda