Regelmatig ben ik geroerd, door de verhalen die moeders vertellen over hun kinderen. Hoe trots ze zijn op ze, hoeveel ze van hun kind houden, wat ze van hun kind leren of de blijdschap van dat het kind er is. Maar ook hoe zwaar de weg soms was voordat het kind er was of de strubbelingen die ze samen ervaren, de onmacht van het kind en haarzelf, het schuldgevoel en het verdriet dat het kind het zwaar heeft.
Ik voel altijd diep respect voor de moed van de moeder om te komen. Voor haar gevoel kan ze vaak niet anders, want ze wil haar kind zo graag helpen. En dat moet nu. Ze wil er alles wel voor doen. Bereid om naar zichzelf te kijken en alle gevoelens onder ogen komen dat het niet lukt zoals ze graag wil.
Ik zou zo graag vaak van de daken willen schreeuwen dat ze zich niet schuldig hoeft te voelen en hoe ongelofelijke blijk van liefde en moed het is om hulp te vragen. Ik weet ook hoe moeilijk is om dat soms te voelen. We weten het vaak wel, maar echt kunnen toelaten en voelen dat het zo is, is iets anders.
Afgelopen week kwam ik een prachtig verhaal tegen. Het is een verhaal over liefde, vriendschap en jezelf zijn. Het verhaal vind ik zo mooi, omdat in eenvoudige maar rake zinnen enorme diepgang, ontroering en humor zit. Die combinatie raakt bij mij altijd wel een snaar. En in dit verhaal staat precies verwoord wat ik je graag zou willen laten voelen.
“Wat is het moeilijkste dat je ooit hebt gezegd?” Vraagt de jongen. “Help” antwoordde het paard.
“Hulp vragen, betekent niet dat je opgeeft” zei het paard. “het betekent dat je weigert op te geven”.
Zo groot is de liefde voor je kind. Je geeft niet op. Het is best pijnlijk om in de spiegel te kijken, het is best lastig om jezelf niet de schuld te geven en het vraagt moed om in zachtheid naar jezelf te kunnen kijken. Bereid te zijn te leren om je kind verder te helpen.
Dat is moed. Dat voelt je kind. Je intentie, je liefde, je bereidheid om zelf lekker in je vel te komen, goed voor jezelf te zorgen. Zodat je jouw kind kunt helpen blij en gelukkig op te groeien.
Ik hoop dat het jou net zo raakt als dat het mij doet. Dat je voelt hoe moedig en liefdevol je bent.
Het boek heet “de jongen, de mol, de vos en het paard”, het is een frans fabel, vertaald door Arthur Japin.
Geralda