Het grote vakantie gevoel

Wat als je op plaats van bestemming het werk pas écht los kan laten? Als de reis naar je vakantie stek een noodzakelijk onderdeel is, maar zeker nog geen vakantie gevoel oproept? In je hoofd ben je nog druk bezig of je alles wel hebt, ondertussen de kinderen rustig houden op de achterbank en de gevulde tas met eten, drinken en afleiding voor onderweg bij je voeten. Waardoor je toch ietsje minder comfy zit. Gelukkig hoef je niet meer zoals vroeger ook nog de kaart te lezen, want dat was altijd een goede voedingsbodem voor onenigheid met je lief. Of als jij de rijder bent, dat je afgeleid wordt door de klassieker “zijn we er al” nog voordat je de provincie uit bent, irritatie vanuit het gevoel dat er op je rijstijl gelet wordt of  een zenuwachtig, “moet-ik-hier-er-af- NU-ZEGGEN”. Allemaal obstakels voor het GROTE vakantie gevoel, waar je zo naar verlangt.

Misschien ben jij iemand die eerst een paar dagen nodig heeft om te ont-moeten. De knop van doen en doorgaan staat nog niet in de spaarstand, maar volop open. Pas in de loop van de eerste week voel jij je langzaam zakken. In het ritme van de camping, de vakantie en het niets hoeven. Behalve dan genieten van de verse broodjes in de ochtend, het samen zijn, water, zand en hopelijk veel zon.

Ik was zo’n type die pas vakantie had als we er waren en alles op zijn plek stond. In de actiestand de eerste dagen, wat we allemaal wel niet zouden kunnen zien, doen en beleven. Van mijn lief heb ik geleerd dat de vakantie op de parkeerplaats voor ons huis begint. Ik heb echt moeten leren te genieten van de reis, het onderweg zijn. Vanaf het begin mogen voelen waar we zin in hebben, in plaats van die eerste dagen een soort van handige planning maken.

Nu kijk ik onderweg naar de veranderende omgeving, doe ik een dutje, staar wat in de verte, maak ik foto’s van elektriciteitsmasten (ik zie er hele mooie figuren in, krijg ik altijd zin om te tekenen) en lees ik naambordjes, dan kom ik een beetje in de plaatselijke taal. Mijn overgangsritueel naar de vakantie stand.

In het meer tot rust en ontspanning komen is ook een soort van overgang nodig. Bij de vrouwen die bij me komen is er zo’n behoefte aan even niets hoeven, rust in het hoofd en tijd voor zichzelf, dat ze de neiging hebben om zich te richten op het resultaat. Juist heel erg hun best doen en daardoor hard werken om te moeten ontspannen.

Dan valt het soms erg tegen als de ontspanning er niet gelijk is of niet zo diep als ze gehoopt hadden. Ze vergeten dat er onderweg naar die diepere ontspanning al veel moois is. Er is bijvoorbeeld minder spanning, grenzen worden eerder gevoeld  en worden er bewustere keuzes gemaakt. Ze merkt welk effect haar verdriet of boosheid op haar lichaam heeft en dat het er kan zijn. Ze heeft kunnen voelen dat die emoties haar niet overspoelen, maar dat ze zich veilig voelt met de golven van verdriet die komen en gaan. Zodat het los gelaten kan worden, ook in haar lijf.

Het zijn belangrijke en essentiële stappen om te kunnen gaan naar het diepe ontspannen. Als je dat (weer) kunt zien, voel je en weet je dat het waardevoller is dan “alleen maar ontspanning”. En wat voelt het lichter en ruimer nadat de golven van verdriet zijn geweest. Onderweg naar ontspanning als basisgevoel, merk je dat er steeds minder spanning in je lijf is.

Net als dat de vakantie begint als je in de auto (of op de fiets of trein) stapt. Geniet dus ook van de reis, als overgang om steeds meer los te kunnen laten. Zodat je die vakantie modus komt als je de deur achter je dicht trekt en de eerste dagen niet hoeft bij te komen.  

Hoe is jouw reis naar meer ontspanning? Kun je zien wat het je al oplevert door het onderweg zijn?

Heb je al vakantie of de komende dagen; geniet ervan!