Ze zit tegenover me in de praktijk, verdrietig, gefrustreerd en met een torenhoog schuldgevoel. Het is niet gelukt, weer niet gelukt. Ze had zich zo voorgenomen om nu geduldiger te zijn en niet met zo’n kort lontje te reageren. Moe, gespannen en met een vol hoofd van alles wat eigenlijk nog zou moeten, viel ze toch meer en heviger uit dan ze wil. Ze wist het en toch deed ze het. Achteraf, na weer wat rustiger te zijn geworden heeft ze spijt. Dit is niet wat ze wil, dit is niet wie ze is. Door het schuldgevoel en spijt kan ze niet meer zien wat er wél goed ging, maakt ze haar eigen reactie in haar hoofd groter dan het was. Ik vraag door, naar hoe het daarna ging.
Ze heeft sorry gezegd en het weer goed gemaakt. Allebei rustiger geworden, is er weer ruimte en kan er geluisterd worden naar elkaar. Kunnen grenzen worden aangegeven, frustraties en behoeftes worden besproken. Samen vinden ze een mooie oplossing waarbij beiden zich in kunnen vinden en niemand zich tekort gedaan voelt. En hebben ze verder een fijne dag.
Een voorbeeld van de vele soortgelijke verhalen in mijn praktijk. Eerlijk gezegd, kan het ook mijn verhaal zijn. Ondanks dat ik weet “hoe het moet”, lukt het niet altijd even goed om zo geduldig te zijn als ik zou willen. Zit mijn hoofd soms te vol met alle moetens, vooral van mezelf. Een opstapeling van een periode teveel doorgaan en allerlei stemmetjes ergens ter hoogte van mijn nek die zeggen waar en hoe ik tekort schiet, dat het zeker beter moet en vooral dat het niet goed genoeg is.
Op goede dagen kan ik die stemmetjes prima horen en laten voor wat ze zijn. Dan weet ik dan die kritische stemmetjes ook een beschermende functie hebben. Dat het me ook helpt om enge dingen aan te gaan en mijn grenzen te verleggen, wat me weer mooie nieuwe dingen brengt. Op slechte dagen luister ik er veel te veel naar, voeden ze allerlei negatieve gedachten over mezelf en wakkeren ze oude patronen aan.
Dan weet ik weer hoe belangrijk het is dat ik zorg dat mijn hoofd niet te vol raakt en mijn lijf ontspannen is, zodat ik minder last heb allerlei moetens en overtuigingen. Dat ik mijn gevoel kan volgen in wat ik belangrijk vindt. Op momenten dat ik moe en gespannen ben, is het lastiger om uit oude patronen te blijven. Het lukt me steeds beter, mijn goede dagen overstijgen ruimschoots de slechtere dagen. Ik kom veel minder vaak in bovenstaande situatie terecht. Ik herken de tekenen dat het bij me oploopt eerder en handel er naar. Indirect leer ik mijn kinderen ook beter om naar hun eigen en andermans grenzen te luisteren, ze serieus te nemen en hoe je kan omgaan met ontploffingen. Omdat ik het ze voordoe, fouten maak, deze herstel en ervan leer. Zo zie ik ze creatiever worden in hoe ze met hun eigen uitdagingen omgaan.
Wat me ook erg heeft geholpen en ik heb het vaker terug gehoord van andere moeders, is stil te staan bij schuldgevoel. Het is zo’n gevoel dat je onderuit kan halen en alle energie uit je kan halen. Als je er bij stil staat en toe laat, voel je dat je verdrietig bent dat het niet is gelukt wat jij je had voorgenomen en teleurgesteld bent in jezelf dat je het niet voor elkaar hebt gekregen. Laat dan het verdriet en de teleurstelling toe en voel het zoals het is. Dan komt er ruimte, letterlijk ademruimte en ruimte om te zien wat jij nodig hebt om de spanning en moeheid bij jezelf niet zo hoog op te laten lopen. Als je het niet toelaat, stapelt het zich de volgende keer er bovenop en versterk je het schuld- en spijtgevoel. Allebei niet helpend. Bovendien bouwt het spanning op in je lijf, waardoor je sneller met een kort lontje reageert. Juist wat je niet wilt.
Mocht jij jezelf herkennen in bovenstaande, dan hoop ik dat je opmerkt dat je niet de enige bent. Dat het niet jouw verhaal is, maar ons aller verhaal. En als iemand je anders doet geloven, vertrouw het niet. Het is niet waar. We herkennen ons allemaal in bovenstaande en we doen allemaal onze best om ervan te leren. Ik ben ervan overtuigd dat onze intenties van onvoorwaardelijke liefde zoveel meer impact hebben dan onze ongeduldige buien. Mocht je hulp nodig hebben om jouw ontspanning te vinden, meer rust in je hoofd te krijgen of kom je vaker in zo’n situatie dan je lief is, zoek dan hulp.
Ik help je graag of denk met je mee waar jij het beste geholpen kunt worden. Enne, hulp vragen is geen teken van zwakte, juist van moed. Laat dat nou net in moeder zitten.
Heb je hier iets aan gehad, heeft het je een inzicht gegeven of wil je delen hoe jij het doet? Ik hoor het graag!
Heb een fijne dag!
Geralda