Elke week schrijf ik mooie woorden over luisteren naar je lichaam, grenzen, ontspanning. Ik zie dagelijks de effecten ervan, zowel de positieve veranderingen als waar je flink tegen aan kunt lopen. Maar weten en zelfs doen geeft nog geen garantie dat het dan allemaal van een leien dakje gaat. Dat werd me afgelopen week weer eens letterlijk en figuurlijk pijnlijk duidelijk. Een gevalletje loodgieter en lekken in eigen huis.
Dus deze keer geen verhaal over andere moeders, maar over mij. Omdat ik denk dat wat ik eruit heb gehaald, jou ook kan helpen. Zeker dat ene kleine venijnig puntje die er zomaar in kan sluipen, maar daar kom ik aan het einde op. Ik hoop dat het jou helpt om eerder aan de bel te trekken, want iets weten is nog niet gelijk aan iets doen. En het gaat zeker niet vanzelf weg als je het maar negeert…
Afgelopen week vroeg ik een collega om even een tape te plakken op mijn elleboog. Let hierbij op het woord “even”. Want schuldig, ik was op zoek naar een quick fix voor mijn pijnlijke elleboog, zodat ik weer dóór kon. Ook dat is mij niet vreemd 😊. Gelukkig keek ze verder en liet me voelen dat het probleem niet alleen in mijn elleboog zat. Ik weet het, ik gebruik voelen zo’n beetje in elke zin én ik durf te zeggen dat ik mijn lijf goed voel. Toch had ik iemand anders nodig om bewust te worden van de omvang van mijn probleem en hoezeer het de rest van mijn lijf beïnvloedde.
Het was namelijk niet zo dat ik het niet heb gevoeld. En ook al een tijdje. Er waren genoeg tekenen. Last van mijn elleboog na het werken op de computer, bij iets uit de kast pakken, een glas uit mijn handen laten vallen, moeilijker de mascararoller open krijgen, stijve schouder. Tsja. Ik stelde mezelf “gerust”. Het gaat wel weer over, het valt wel mee, ik weet wel wat ik moet doen (en dat weet ik ook, maar ik deed het niet!), ik kan het wel aan, even geen tijd voor en alle variaties daarop.
Je mind zorgt er voor dat je gewoon doorgaat en legt dat kleine stemmetje in je achterhoofd het zwijgen op. En dit stemmetje is nou wel eens helpend!
Nu heb ik natuurlijk spijt, want ik heb er meer last van en het vraagt meer tijd, aandacht en geduld voordat de klacht over is. Ik voel mijn lijf reageren, compenseren en aanpassen. In dat compenseren en aanpassen schuilt dat je makkelijker doorgaat, het zeurende negeert en wegstopt. Tegelijk blijf je over je grens gaan. Bovendien overbelast je ook (een deel van ) de rest van je lichaam. Of dat nou je hoofd is die steeds voller wordt, vaker hoofdpijn hebt, het overzicht kwijt bent, sneller boos bent, je nek (schouder, rug, vul maar in) stijver en pijnlijker wordt. Hetzelfde geldt voor het wegstoppen of negeren van verdriet of boosheid. Je lijft gaat er op reageren. Het doet wat met je gemoedstoestand.
Het maakt niet uit. Als je doorgaat wordt het groter en groter, gaat je lijf of je hoofd en meestal allebei harder schreeuwen tot je wel luistert of moet luisteren.
Er is ook nog een klein venijnig dingetje die er gemakkelijk insluipt. En dat is dat we vaak een beetje lui worden. Lui in het doen wat goed voor je is. De teugels een beetje laten vieren als het goed gaat en laten vieren, in plaats van ook af en toe weer aanhalen. Maar ook als het wat stroever gaat, als een soort comforting, jezelf sussen. Iets minder goed voor jezelf zorgen, meer en sneller over je grens gaan. Omdat je het verdiend hebt, je moe bent, het wel een beetje leuk moet blijven. Er omstandigheden zijn die maken dat je doet wat je doet. Wat vaak wel van invloed is, maar niet alles veroorzaakt. Of, en dit is de beste mindfuck, omdat je goed voor jezelf moet zorgen 😊 pak je nog een extra handje pepernoten of plak je er nog een aflevering achteraan.
Ergens heb je het wel door, maar toch blijf je het doen. Net iets te vaak en te veel snoepen, extra kaas en nootjes bij de wijn, sporten wat vaker overslaan of te laat naar bed.
Terwijl jij je zo goed voelde toen je dat meer in balans had. Want daardóór voelde jij je beter, energieker, fitter, geduldiger. Gewoon lekkerder in je vel. En ja, ik werd ook een beetje lui en liet een aantal dingen teveel gaan. Dus dat heeft me weer even wakker geschud en heb ik het weer opgepakt. Op naar balans en herstel!
En jij, waar ben jij een beetje lui in geworden?
Liefs,
Geralda
Als je na het lezen van deze blog beseft dat je ook te lang en teveel bent door gegaan, wacht dan niet langer en kom in actie!
Een manier is een sessie bij mij. Terug naar de essentie, voelen, in je lijf. Weten wat je wil en wat je nodig hebt. Jezelf zijn.
1 gedachte over “Het lekt bij de loodgieter”