Het meisje met de gele schoenen

Jaren geleden heb ik een paar keer vlechtjes en dreads gehad. Niet tegelijk natuurlijk, met tussenpozen. Met nephaar. Moest ik een dag voor zitten, wat ik graag deed. Warm ontvangen in huis van een prachtige dame die ongelofelijk handig en zorgvuldig mijn haren invlocht. Eerlijk gezegd zou ik het zo weer doen, maar voor sommige dingen word je een keer een tikje te oud. Zoals naveltruitjes. 😊

Als puber heb ik in een oor drie gaatjes laten schieten en in de andere één. Destijds was het gebruikelijk was om in elk oor twee te hebben en het liefst er zelf erdoor heen geprikt.  Sindsdien draag ik ze. Daar voel ik me dan niet te oud voor. Het maakte me ook niet uit wat anderen daar van vonden. Ik heb ze al zo lang, ze horen gewoon bij me. Door die houding is het misschien ook wel gewoon voor anderen.

Ik koos voor drie omdat het net even anders was. Iedereen had in beide oren evenveel, dat wilde ik niet. Het was niet erg uitgesproken anders, maar wel een kleine eigen twist. Die haren gaven me een gevoel van speelsheid. Ik werd er blij van. Van de oorbellen ook.

Mijn zoon heeft af en toe nagellak op. Soms alle kleuren van de regenboog en soms zwart. De ene keer omdat zijn zus het leuk vindt om te nagellakken en hij daar ook wel zin in heeft. En de andere keer omdat Stefan van Stuk tv het ook heeft. Hij vindt het leuk. Tegelijk is hij zich heel bewust dat niet iedereen het gewoon vindt dat jongens nagellak kunnen dragen en houdt daar rekening mee. Zo gaat hij er niet mee naar school.

Ik snap wel dat hij het leuk vindt. Ik vind het ook leuk om soms mijn nagels een mooie kleur te geven. En waarom is het eigenlijk zo dat het gewoon is dat meisjes nagellak dragen en jongens niet? Tenzij je kunstenaar of artiest bent. Of onder de 5 jaar, dan wordt het vaak ook als vertederend gezien.

Van onze pubers snappen we wel dat ze een periode lila haar hebben, omdat ze zoeken naar zichzelf. Maar hoe komt het dat als je meer jezelf hebt gevonden, dat lila haar dan minder gebruikelijk is? Vind je dat dan opeens minder mooi?

Ik vind het jammer dat we ons soms teveel aanpassen aan onze omgeving. Wat anderen vinden. Of wat ze zouden kúnnen vinden. Dat stukje speelsheid verliezen. Gewoon doen omdat het leuk is. Je het mooi vindt. Omdat het jezelf een goed gevoel geeft. Je er een beetje speels, rebels en ondeugend van wordt. En vooral blij! Zolang je er niemand kwaad mee doet, is het toch ok? Zonder dat het doorslaat, al is dat natuurlijk een groot grijs gebied en persoonsafhankelijk.

Het hoeft voor mij niet Hotter than my daughter te worden. Op sommige dingen vind ik echt wel een houdbaarheidsdatum zitten. Maar vanuit allerlei overtuigingen of gevoelens laten we ons soms meer  leiden door de mening van een ander en van wat “hoort”. Rekening houden met de ander wordt dan als excuus gebruikt om niet voor wie jij bent of wat jij wilt te gaan staan.

In de vakantie zag ik haar met haar gele hoge schoenen. Tikje eigenwijs en stoer. Net even anders. Stralende lach. Zij was er zichtbaar blij mee. Dat snap ik. Ik zou ook gele schoenen kunnen dragen. Nog steeds eerlijk gezegd. Misschien gympen, misschien zomerse hakken of boots. Net wat mijn hart een sprongetje doet maken en me van binnen doet lachten. Die gele kleur doet het ‘m.

Het maakte dat ik me af vroeg, wat mijn “gele schoenen”, “zwarte nagellak” of “dreads” tegenwoordig zijn. Waar heb ik me teveel aangepast aan mijn omgeving en aan wat anderen zouden kúnnen vinden?  Wat doe ik niet (meer), wat mijn hart wel doet zingen? Daar broed ik nog even op.

En jij? Wat maakt jou blij en heb jij je teveel in aangepast?