Je buik trekt samen als je dat koppie ziet vertrekken. Ze is boos, tegendraads en ze vindt het maar wat oneerlijk. Ze vindt jou ontzettend oneerlijk. Je voelt een steek in je hart bij het zien van dat lijfje dat strak staat van emotie. Diep van binnen snap je haar wel. Maar je bent zo geïrriteerd, op je kind, op je zelf, op de situatie, dat het niet lukt om uit je eigen boosheid te komen. Je weet ergens wel dat het zo niet werkt, dat jullie elkaar versterken en toch lijkt het alsof je niet anders kan. Een tijdje later zit ze bij je op schoot op de bank. Allebei moe, allebei spijt. De rust is teruggekeerd. Binnenin jou nog niet, al wil je nog zo graag net zo zacht zijn als dat warme lijfje tegen je aan. Boos ben je niet meer. Wel erg teleurgesteld in jezelf dat je zo geïrriteerd was, met te harde en boze stem praatte, haar net iets te stevig vast pakte. Je voelt je zo schuldig dat het moeilijk is om het los te laten. Je had het je anders voorgesteld.
Moeders zijn vaak heel goed in zich schuldig voelen. Veelal vanuit een gevoel van tekort schieten, het allemaal zo goed willen doen en het gevoel hebben daarin te falen. Er is een verschil tussen schuldbesef en schuldgevoel. Bij schuldbesef heb je naar jouw gevoel iets laten liggen, iets vergeten, iets niet gedaan wat je wel had moeten doen, ben je onaardig geweest. Bijvoorbeeld je bent een verjaardag vergeten, een afspraak niet nagekomen of je reageerde kortaf naar je collega. Als je het herstelt hebt, sorry gezegd is het klaar. Er blijft niets hangen als het ware. Bij schuldgevoel is er een gevoel van falen, vanuit een door jezelf opgelegde overtuiging. Je bekritiseert jezelf. Je herkent ze aan je “moetens”. En veelal zijn de normen en waarden die je voor jezelf hanteert een stuk strenger dan die voor een ander. Onbewust en bewust hebben we vele overtuigingen meegekregen; “eerst het werk af en dan luieren”, “alleen op bed als je hoge koorts hebt”, “even doorzetten”, “slank is de mode”, “een negen is nog geen tien”, “een goede moeder is relaxt, heeft altijd alle aandacht, ziet er leuk uit, spiritueel, bewust qua voeding en opvoeding”, om maar een paar te noemen.
Schuldgevoel verlamt je en geeft je steeds een negatief beeld over jezelf. Wat je de volgende keer in een soortgelijke situatie niet zal helpen. Meer helpend is dat jij je bewust wordt welke overtuigingen je hebt en of die nog bij je passen. Moet je altijd maar doorgaan? Is een acht ook ok of ga jij diep van binnen altijd voor die negen (ik ken het en ik zie het bij mijn dochter ook……). Mag jij boos zijn? Mag je kind boos zijn of het oneerlijk vinden? Wees vooral heel eerlijk naar jezelf. Er is geen goed of fout, kijk of en in hoeverre het (nog) bij jou past. Of dat het een overtuiging is van wat je mee hebt gekregen van je ouders of de maatschappij en sta jij er genuanceerder of anders in. Schuldgevoel houdt je tegen in wat je wil doen. Het maakt ook dat je niet goed kan kijken naar wat jouw eigen aandeel, wat bij de ander ligt of dat je kind een beetje extra hulp nodig heeft.
Ga voor jezelf na of het reëel is dat je nooit boos wordt, altijd alle aandacht voor je kind kan hebben en of je reactie terecht was. Was je reactie niet terecht, leer ervan en doe er iets mee. Als je vindt dat je te weinig werkelijke aandacht voor je kind kan hebben, kijk dan waar je nee tegen moet zeggen zodat je ook aandacht kúnt hebben. Waar je meer rust en ontspanning voor jezelf moet creëren of leren hoe je dat doet, zodat als je er bent er helemaal bent (en niet bij je telefoon, mail, huishoudelijke klus of werk). Als je vindt dat je te snel geïrriteerd bent, kijk waar je meer jouw ontspanning kunt vinden Als je moeite hebt met boos zijn of te snel boos bent, zoek hulp om je grenzen te leren herkennen, te leren hoe je op een gezonde manier boos mag en kan zijn (ja dat kan én dat mag!).
Durf te voelen in je lijf. Daar voel jij jouw grenzen, daar voel je of het klopt of niet. Waar het schuldbesef is en waar schuldgevoel. Voel je wat nodig is om te doen of te laten, voor jou en je kind.
Bovenal wees mild naar je zelf! Je mag foutjes en uitglijders maken. Je hoeft niet perfect te zijn. Voor je kind al helemaal niet. Zij (of hij) is ontzettend vergevingsgezind, uit liefde voor jou. Net zoals jij voor je kind. Je vindt niet altijd leuk wat je kind doet, maar je houdt onvoorwaardelijk van haar of hem. Je mag leren, je hoeft het niet in een keer te kunnen. Laat los van wat er was en wat er niet is. Kijk naar wat er wél is. Zie wat jouw positieve bijdrage is. Aan je gezin, aan de wereld. Juist door je te richten op wat jouw positieve bijdrage is, creëer je een nog liefdevollere thuis om op te groeien voor je kind. Wat een mooi voorbeeld voor je kind die de kunst bij je af kijkt. Te durven leren van wat je doet, grenzen durven te voelen en naar te handelen, te staan voor wat jij bijdraagt. En misschien leer jij daarin ook van je kind. Ik wel!
Geralda