Ik wil uit mijn hoofd. Ik ben zoveel aan het denken
Of; In mijn hoofd kan ik het wel loslaten. Het blijft zo in mijn lijf hangen. Dat voel ik. Ik weet niet goed wat het is. Ik kan niet zeggen dat het niet goed met me gaat. Op zich gaat wel aardig. Maar er zit zoveel spanning in mijn lijf. Het protesteert een beetje.
Dit zijn veelgehoorde zinnen in mijn praktijk. Denk nu niet dat het komt door de situatie waar we met zijn allen in zitten. Al hoor ik ze nu ook erbuiten, op het schoolplein, op straat. Meer mensen herkennen zich in bovenstaande.
We zijn een beetje vergeten hoe het is om in ons lijf te zijn. We zitten zoveel in ons hoofd. Oplossingen bedenken, op een scherm, zorgen maken, verklaren. Zeker in onzekere tijden als nu, gaan we nog meer in ons hoofd zitten. Om op die manier proberen wat controle te vinden, om te gaan met alle meningen en te ontdekken wat we er eigenlijk zelf van vinden.
In het voorjaar was het anders. Het weer zat mee, nodigde uit om buiten zijn, de natuur op te zoeken en te bewegen. Dit jaargetijde vraagt veel meer naar binnen gericht zijn, bezinnen, gevoelsmatig evalueren. In roerige tijden is het lastig om de rust vinden die nodig is om dat te kunnen doen. Het valt ons allemaal zwaarder en deze spanningen zijn ook voelbaar in ons lijf.
We weten best wel wat nodig is om meer te ontspannen of wat ons helpt. Alleen weet je soms niet meer hoe. Dan is het fijn als er een steuntje in je rug is of een hand die je weer even laten voelen waar en hoe je dat ook alweer kon doen.
Afgelopen week las ik een interessant zinnetje: Stel we zijn 3 jaar verder, we hebben onze weg hierin gevonden en het is rustig. Wat zou jij, 3 jaar ouder en wijzer, jezelf aanraden in deze situatie?
Zou je jezelf adviseren om vaak naar het nieuws te kijken of zou je zeggen dat 1x per dag voldoende is? Zou je als tip geven om lekker naar buiten te gaan, te wandelen, bewegen, het bos op te zoeken met een dikke jas en warme schoenen? Met je handen bezig zijn in de tuin, bakken of met klei? Goed te zorgen voor jezelf, je ontspanning en je mentale rust? En als je ziet dat je niet meer zo goed weet hoe, stap voor stap aangeeft wat je zou kunnen doen?
Eigenlijk gaat het erom om even een adelaar view te nemen. Uitzoomen en jezelf een steuntje in de rug geven. Net zoals je doet bij je kind als die overstuur zijn veter niet los krijgt of het gevoel heeft te weinig te weten voor de toets van morgen.
Wat zou jou helpen om wat te zakken in je lijf? Even uit je hoofd? Wat kan jij doen, vanavond, morgen? Maak het niet te groot, begin klein en ervaar wat het voor je doet. Voor je lijf doet. En kom je er niet uit, heb je een hand nodig die je weer even laat voelen hoe je ook al weer naar die ontspanning kunt komen? Vraag hulp!
Geralda