Kapot ben ik. Zeurende hoofdpijn die ik wegdruk met paracetamol, terwijl ik daar het liefste hard van weg ren normaalgesproken. Mijn buik en darmen voelen niet echt lekker. Ik vergeet verjaardagen en maak stomme foutjes, waar ik van ontzettend van baal.
Leuke afspraak om koffie te drinken voelt als moeten. Het weekend is net genoeg om bij te tanken zodat ik door kan. Mijn blik is gericht op straks als het vakantie is, dan… ga ik dat boek lezen, in bad liggen, wandelen, leuke dingen doen met de kinderen…
Ergens weet ik wel beter. Voel ik dat de reserves op zijn, maar toch pers ik er nog wat energie uit en doe leuk. Ik voel me niet meer leuk.
Ik kan wel huilen. Wat ik ook stiekem doe, als niemand erbij is. Ik weet dat het anders moet. En toch vind ik het moeilijk om het anders te doen. Moeilijk om te stoppen met doorgaan. Ik kan toch niet zomaar stoppen? Ik heb verantwoordelijkheden in mijn werk, thuis, wil er zijn voor vriendinnen, moet die cursus afmaken…..
Dit is een deel van mijn verhaal. En ik ben niet de enige. We nemen ons zelf niet serieus genoeg. En ons gevoel al helemaal niet.
Het maakt dat je steeds in een spagaat staat, continue achter de feiten aan loopt, waar niemand gelukkig van wordt en jezelf al helemaal niet.
Het gaat om prioriteiten stellen. Sterker nog, jezelf als prioriteit zien én daar naar handelen. In ons hoofd vinden we nog wel dat we zelf ook belangrijk zijn, maar in ons handelen niet. Iemand hoeft maar een beroep op je te doen en je zet eigen wensen on hold. Als het een beetje tegenzit kan je niet alles geven wat je zou willen, omdat je al aan je taks zit. Voel jij je daar ook nog eens schuldig over.
Het is toch te erg dat we steeds weer ons eigen geluk NIET als prioriteit zien. Welk voorbeeld geven we onze kinderen daarmee? Is dat wat je wil doorgeven? En waarom is het ok dat jij steeds zo gestrest bent, terwijl je het liefste relaxter wil zijn en meer ontspannen genieten van de gezelligheid samen.
Ik vond dat niet ok. Ik gun mijn kinderen de moeder die met haar hoofd én haar lijf bij hun is, de moeder die lekker in haar vel zit en zichzelf ook leuk vindt. Ik wil(de) doorgeven aan mijn kinderen dat zijzelf belangrijk zijn en dat ze naar hun gevoel mogen luisteren. Dus moest ik met mezelf aan de slag.
Ik vind de gedachte zo pijnlijk als dat niet zo zou zijn, dat het de reden was dat ik dat ook werkelijk heb gedaan. Ik vond (vind!) het mijn verantwoordelijkheid als moeder. Ook al had ik er geen zin in. Mijn geluk en daarmee die van mijn kinderen staat voorop. En niet andersom.
Heeft dit iets geraakt? Ben jij ook klaar mee dat je een ander voorbeeld geeft dan je zou willen en wil jij je eigen geluk prioriteit geven? Laten we dan eens kletsen. Ik help je er graag bij en kunnen we kijken of we een match zijn. Of doe mee met de workshop volgende week vrijdag 15 december. Ga je in ieder geval ontspannen richting naar de Kerst. Is het genieten van het samenzijn en niet bezig zijn met wat er allemaal moet. Of als het een moeilijke maand voor je is, dat je niet onder het dekbed hoeft te liggen totdat het weet januari is. De workshop is van 9:00-12:00 en is in Zwolle. Het is slechts 15 euro en daar krijg je koffie, thee, lekkers en een verrassing voor die je na de workshop helpt om het voort te zetten.
Liefs, Geralda