Boos kijken we elkaar aan. Zij verontwaardigd van zoveel onrecht en ik pissig dat ze niet doet wat ik zeg, na de zoveelste keer dat ik het al heb gevraagd heb. En dan opeens BAM, valt het me in;
Ze heeft gelijk. Ze luistert wel. Ze doet alleen niet wat ik zeg. En dat zijn twee verschillende dingen. Ze heeft zo haar redenen om het niet te doen en of ik dat ok vind is wat anders. Maar zeggen dat ze niet luistert klopt niet en dat vindt ze zeer onterecht. Haar ogen spuwen vuur, want onrecht kan ze niet tegen. Dan komt ze in opstand. Het gevoel voor onrecht is zo groot, dat ze zelfs tegen haar boze moeder in opstand komt. Best bewonderenswaardig vind ik. Als de eerste emotie wolken zijn opgeklaard dan.
Ze laat me zien dat ik het anders moet vragen of zeggen. En ik denk na hoe ik haar meekrijg als zij zo haar redenen heeft dat ze het niet wil of kan doen. Want of ze het nou leuk vindt of niet, soms zijn er dingen die er moeten. Ze kan het niet allemaal overzien en ze zal niet overal zin in hebben op het moment dat het mij uitkomt. Ik wil haar niet (altijd) overhalen met een beloning of als het ware chanteren.
Natuurlijk kunnen we samen onze weg vinden in een goed tijdstip. Dat is meestal niet zo vast als je soms denkt. Onze denkwijzen van snelheid en efficiëntie komen niet altijd overeen met die van ons kind. We doen dingen omdat ze het altijd zo doen, omdat we dat makkelijk vinden of nu eenmaal zo bedacht hebben te doen.
Ons kind laat ons haarfijn zien dat er meerdere wegen naar Rome gaan zoals dat zo mooi heet. Ze laten ons zien hoe vast we zitten in ons denkpatroon, ons geen tijd gunnen om te vertragen, om te genieten van het uitzicht onderweg en dat onze aandacht alle kanten op gaat. Vinden we het nog gek dat ons kind zo all over the place is.
Hoe leg ik mijn kind uit dat ze soms toch tegen haar zin mee moet als ik haar tegelijk wil leren te vertrouwen op haar gevoel? Door haar gevoel te erkennen. Te zeggen dat ik haar snap (alleen als ik dat ook echt doe hè?!) en dat het nodig is dat we gaan doen wat ik haar vraag of zeg. En belangrijk; haar te vragen hoe we dat op een manier kunnen doen dat het voor haar ok is? Je zal verrast zijn door de antwoorden. Echt. En bij kleinere kinderen kan je het spelend (non-verbaal) vragen, met autootjes of poppen. Ze laten creatieve oplossingen zien, die verrassend goed werken.
Je zult zien hoe makkelijk je kind meegaat.
Omdat jij ook luistert naar haar.
Heeft deze blog je geholpen om het op een andere manier te zien? Ik vind het leuk om te horen.
Geralda