Ze zegt het met tranen in haar ogen. Ze is moe en heeft pijn. Haar nek doet zeer en zit helemaal vast. Daar krijgt ze hoofdpijn van. Ze noemt het haar zwakke plek. Ik weet wel beter.
Ze verschuift gespannen heen en weer op haar stoel. Zoekend naar een houding die wat verlichting geeft, maar het werkt niet.
Ik weet; hier is eerst meer rust in het lichaam nodig.
Ik laat haar een oefening doen die heel zacht inwerkt op haar lichaam. Langzaam ademt ze gelijkmatiger, zakken haar schouders en wordt haar lichaam zichtbaar zachter.
Hoe voelt het vraag ik haar. Veel beter, zegt ze. Het voelt rustiger en minder strak.
Ik vraag haar of ze meer dingen naar zich toe trekt als ze meer last heeft van haar nek. Overal bovenop zit. Ze herkent het gelijk.
Het lastig vinden om hulp te vragen is een gevolg van controle willen. Over de situatie of je lichaam en proberen zo pijn of onrust te verminderen. Goed je best doen, in actie schieten of juist focus op ontspannen om grip krijgen.
Dat harde werken en extra goed je best doen is wat je kent en voelt vertrouwt. Tegelijk ben je druk met het lastig vinden van om hulp te vragen. Je denkt erover, probeert iets anders en zo hoef je het ondertussen niet uit handen te geven.
Echter controle willen en hard je best doen werkt niet, je krijgt er alleen maar meer stress en klachten van. Iets overlaten aan een ander, maakt dat je geen invloed hebt op wanneer en hoe die datgene doet. Het is vaak anders dan jij het doet. Niet slechter of beter, anders.
Door de lichaamsoefening is ze niet bezig met controleren en daardoor komt er wat rust. Vanuit deze ruimte laat ik haar voelen hoe ze meer contact kan hebben met haar lichaam, met als gevolg dat ze ontspant. Dan komt er overzicht en helderheid, waardoor het makkelijker wordt om iets niet te doen of toch hulp te vragen. Met nog meer rust en ontspanning tot gevolg.
Ontspanning is geen doel, maar een gevolg. Dat maakt een wereld van verschil.
Wat maakt het makkelijker voor jou om hulp te vragen?
Ontspan, heb lief en geniet,
Geralda