Ik weet wel dat ik het waard ben, maar waarom kan ik dat soms toch niet voelen?
Ik gun mezelf meer rust en ontspanning.
Zinnen die ik vaak hoor in mijn praktijk. Ze hebben alles met elkaar te maken. Het zijn hardnekkige bitches die je gedrag sterk beïnvloeden, want je gedraagt je alsof je het jezelf niet gunt. Omdat je niet voelt dat je het waard bent. Ook al weet je dat je het wel bent.
Je weet dat je een goede moeder bent en toch twijfel je daar aan. Als iets niet goed gaat, vind jij jezelf stom. Je hebt het idee dat je niet attent genoeg bent naar je vriendinnen of partner, ook al hou je in alles rekening met ze. Je vraagt je af wanneer ze ontdekken dat je het eigenlijk niet zo goed kan. Iets voor jezelf doen schiet er meestal bij in. Bij het shoppen neem je eerder wat voor je kinderen mee dan voor jezelf. Je zwakt complimenten af door te zeggen dat het geen moeite was, niks voorstelt of dat het leuke jurkje in de uitverkoop was. Terwijl je (kritische) opmerkingen 10 x versterkt en zo veel groter maakt.
De stap maken van weten dat je het waard bent naar voelen dat je het waard bent heeft te maken met gedachten. Bewuste en onbewuste gedachtenpatronen komen voort uit wat je vroeger geleerd hebt, wat er tegen je gezegd werd, ervaringen, druk van de maatschappij en social media.
Daarnaast is jezelf de moeite waard vinden door eerdere ervaringen soms echt niet te voelen. Dit heeft te maken met ervaringen van afwijzing die zo pijnlijk waren dat je het achter slot en grendel hebt opgeborgen. Dat geeft altijd een gevoel van druk; harder moeten werken, beter je best doen, het is nooit klaar of af. De menselijke natuur werkt zo dat je gaat “bewijzen” dat je het wel waard bent door harder je best te doen. Alleen is het nooit genoeg. Het is als een bodemloze put waardoor het letterlijk niet te voelen is.
Je wil meer ontspanning en rust. Toch houdt iets je steeds tegen. Kies je steeds opnieuw voor alles wat moet, maak je dat belangrijker dan je eigen gezondheid en je eigen geluk. Want daar hebben we het over. Ook al zegt je hoofd nu dat het zo erg nog niet is.
Draai het eens om. Jij gunt jezelf dus al die tijd wél de druk die je voelt, het vele moeten, de spanning in je lijf, de gejaagdheid, steeds nadenken over hoe het beter kan, over wat er komen gaat, gelijk aanstaan als je opstaat. Het gevoel van verstikken in alles wat moet, je zelf te kort voelen schieten en het nooit genoeg is.
Best gek toch? Omgekeerde wereld als je het mij vraagt. Toen ik dat destijds besefte wist ik dat ik iets anders moest doen. Ik wilde dit niet meegeven aan mijn kinderen en zeker niet zo’n voorbeeld zijn. Niemand anders ging het voor me doen en er kwam ook niet een moment waarop het opeens anders was en ik het wel kon.
Er komt geen moment dat je het jezelf wel opeens gunt. Of dat je als vanzelf voelt dat je het waard bent. Er komt geen beter moment, er is altijd wel iets en het komt nooit uit.
Wanneer zeg je tot hier en niet verder?
Ik ben er om je daarbij je te helpen als je wil. Zodat je meer rust en ontspanning voelt. Met nog steeds de voldoening van een afgewerkt to-do lijstje. Alleen dan zonder jezelf te kort te doen.
Stuur me een berichtje dan denk ik met je mee hoe dat ook voor jou mogelijk is.
Liefs, Geralda