Vanmorgen moest ik aan een zinnetje uit de film Eat, Pray, Love denken. Liz, de hoofdpersoon uit de film is op dat moment in Italië, in een kapperszaak. Een paar mannen in de zaak geven aan dat Italianen de kunst beheersen van het zalige niets doen. Il dolce far niente. Juist tussen alle activiteiten en werk door genieten van een lekkere cappuccino, powernap, de zon, even zitten. Niet pas ’s avonds uitgeteld op de bank ploffen of in het weekend in je pyjama of joggingbroek bijkomen.
Il dolce far niente. Het is een zinnetje die me bij is gebleven. Ik vind de woorden prachtig klinken en het roept ook iets speels, ondeugends op. Het je volledig overgeven aan en genieten van even niets doen. Onvoorwaardelijk kunnen zijn en dus zelf helemaal ok vinden om even helemaal niets te doen en er volop van genieten. Weldadig. Zalig.
Als je een beetje op mij lijkt, ben jij ook zo’n type die altijd wel dingen heeft die je wil of moet doen. Ik verveel me niet gauw en weet wel honderd-en-één dingen die ik wil of zou kunnen doen. Boeken die ik wil lezen, beter Spaans leren spreken, verder verdiepen in wat hormonen doen met je lijf, mijn kind masseren, dansen, wandelen, schilderen, in minimoestuin werken, stoeien met ander kind, speurtocht of verjaardagscadeau maken, yoga, vriendin bellen, nieuwe gordijnen uitzoeken. Zoals ik al zei, ik verveel me niet zo snel.
Ik doe dus ook niet gauw helemaal niets. Dat is niet vanuit stress van zoveel moeten of per se willen doen, niet om iets niet te hoeven voelen, afleiding of onrust. Ik kan goed ontspannen en stilzitten. Maar in het nietsdoen als kunst, heb ik nog wel wat leren. Om van de weldaad van het niets doen en hoeven onvoorwaardelijk te genieten. Het onvoorwaardelijke deel. Het te weten én te voelen. Dat is iets wat ik ervaar als ik al even op zomervakantie ben. Of in het weekend als s morgens een kind bij me in bed kruipt en we samen langzaam wakker worden. Alleen maar even zijn. Volledig toelaten van de warmte (of die nou van de zon of het dekbed komt), de ontspanning in je lijf, de stilte binnenin. Kennelijk zijn dat momenten dat ik het mezelf echt toesta om werkelijk niets te hoeven of te willen. Zelfs niet iets wat ik ontzettend leuk vind om te doen. Ik mag van mezelf even helemaal niets doen, dit in mijn gehele lijf en hoofd voelen hoe fijn dat is.
Het jezelf toe staan even niets te hoeven of te willen, ook niet iets ontzettend leuks, is misschien wel de kunst. Dan kan je er onvoorwaardelijk van genieten, het voelen in elke cel van je lichaam. Als moeder is er altijd wel wat te doen of wordt er een beroep op je gedaan. Niet alleen door je kinderen, werk en familie, maar juist ook door je zelf. Van wat je vindt dat je allemaal moet, zou moeten willen en wil. In dat wat je wilt doe je ook een beroep op jezelf, zelfs als het leuk is.
Hoe zou het zijn als jij jezelf eens de mogelijkheid zou toestaan dat je niets hoeft. Dat je even mag gaan zitten, met je kopje thee. Even in de zon liggen. Daar volop van mag genieten van jezelf. Het koken, dat boek, stukje speelgoed dat gepakt moet worden, zelfs knuffelen komt zo weer. Nu eerst een paar minuutjes dolce far niente.
Geralda