Afgelopen dinsdag hebben we gehoord dat de komende weken de maatregelen van kracht blijven. De één vindt dit eigenlijk wel lekker (niet de reden en de vele ernstig zieken), maar vanwege de vaak gevoelde druk die er een tijdje van af is. Bij de ander vliegt het naar de keel. Niet het vertrouwde ritme, je hebt nu al neiging om je kind achter het behang te plakken, waar is even een moment voor je zelf, je eigen uitlaatklep qua sport of even een stil huis, is er voorlopig ook niet. Hoe dan, hoe kom je de komende weken beetje gezellig door? Als er eerder al strijd was, is die er nu misschien nog wel meer. Of wordt het met alle goede intenties een beetje omzeild, maar is het wel onderhuids voelbaar.
Hoe blijf je met alles wat er is, bij jezelf, hoe kun je in alle drukte en zorgen verbinding maken met je lijf. En met name als dat contact maken met je gevoel en je lijf niet vanzelfsprekend voor je is. Want hoe weet je hoe je kunt vertrouwen op je lijf en de signalen die je krijgt. Als je het nog niet eerder hebt ervaren, niet weet wat de signalen betekenen, geen woorden hebt voor wat je voelt of gewoon te spannend is om te voelen. Dan is het fijn als er handen zijn die je veiligheid bieden om de signalen verkennen, die je uitnodigen om te ontdekken wat ze betekenen zonder dat het je overspoelt. Die je een gevoelsmatig steuntje in de rug geven om spanning los te laten.
De laatste dagen moet ik steeds weer aan Anton denken. Een tijdje geleden heb ik over hem geschreven. Wil je het gehele verhaal weten, kijk dan even op mijn website. Misschien weet je het nog en anders fris ik even je geheugen op. Anton was, toen hij in de praktijk kwam met zijn moeder, een paar maanden. Hij liet me de diepere betekenis zien van de wijsheid van het lichaam, hij gaf me een diep vertrouwen om te vertrouwen op wat ik kon betekenen door er te zijn, in alle aandacht, luisterend met meer dan alleen mijn handen en dat te volgen. Wat het betekent als je de ander echt ziet en hoe het voelt om echt gezien te worden.
Ik moest weer aan hem en wat hij me geleerd heeft denken, omdat ik aan het mijmeren was hoe we in de huidige situatie verbinding kunnen maken met ons lijf en ons zelf. Voor mij een wezenlijk onderdeel om minder in de strijd te komen, met je kind, met je partner, met jezelf. Daarvoor is het nodig om signalen van je lijf te her- en erkennen, om te kunnen ontspannen. Zodat je de behoeftes kunt zien van je kind, bij het ontladen van hevige emoties kan blijven, zonder zelf in de knel te komen. Een jaar geleden zou ik hebben gedacht dat om naar de signalen van je lijf te kunnen luisteren en ontspannen, alleen in directe nabijheid (vanwege veiligheid en letterlijk een steuntje in de rug) zou kunnen. In de behandeling de steun en uitnodiging van handen voelen is zeker helpend.
Wat als die handen er nu niet letterlijk kunnen zijn, staan dan alle mensen die het nodig hebben, die gek worden van de strijd in huis, behoefte hebben aan een moment voor zichzelf, aan ontspanning, de komende weken in de kou? In de afgelopen weken heb ik volop gemerkt dat er meerdere manieren zijn om toch de ontspanning, de verbinding te kunnen ervaren en vanuit veiligheid de signalen kunt verkennen, ook al is het op afstand. En zoals ik het noem, wel vanuit gevoelde nabijheid.
Het is op een andere manier uitnodigend, steun gevend en nabijheid biedend om te gaan verkennen en ontdekken. Er werkelijk zijn voor de ander, de ander zien in wat zij nodig heeft, luisteren met àl je zintuigen kan op meer manieren dan in fysieke nabijheid. Ondersteund door een passende oefening, praktische tip of advies. Niet beter, niet minder, anders en net zo waardevol.
Je kan het ook zelf ervaren. Nu je niet meer op bezoek kan, zijn de telefoongesprekken met je vader, moeder, vriendin, wellicht diepgaander dan voorheen. Er kunnen zijn voor de ander door te luisteren en aandacht te hebben, waar je eerder misschien tegelijk aan het koken was of de was in de wasmachine aan het stoppen. Misschien heb je een soepje gemaakt voor iemand die het nodig heeft, een kaartje of bloemen gestuurd die dankbaar zijn ontvangen. Deed je dat voorheen ook of was je sneller geneigd om een apje, like of emoij te sturen?
Hoe is met jouw aandacht voor jouw lijf, de signalen die je lijf je geeft, je ontspanning? Heb je met alles wat er is, nog de ruimte om te kijken, voelen en luisteren wat je kind nodig heeft, de energie om uit de strijd te blijven?
Weet dat er ook nu ondersteuning is, die je kan helpen met uit de strijd te blijven, dat je weet hoe je recht kan doen aan ieders behoefte, zonder jezelf te verliezen. Dat je kunt ervaren hoe je kunt ontspannen met alles wat er gaande is. Vanuit gevoelde nabijheid. Kun je wel wat hulp, advies of ontspanning gebruiken? Laat het me weten. Ik denk graag met je mee. Laten we sowieso in verbinding blijven, daar doen we het allemaal goed op.
Zorg goed voor jezelf!
Geralda