Is het nou zo moeilijk

Moe kom je thuis. Al voor je de deur hebt open gedaan overzie je het tafereel in de kamer. Dan struikel je ook nog over een paar uitgeschopte schoenen en de irritatie schiet als vuurbal omhoog. Wat een bende. Is het nou zo moeilijk om die tas op te ruimen? Met je jas nog aan begin je op weg naar de gang op te ruimen terwijl je bozig vraagt waarom die jas niet op de kapstok hangt. Pissig zeg je dat de tv uit moet. Nog erger wordt het als ze vragen wat je hebt, waarom je chagrijnig bent -want je bent net 5 tellen thuis- en killing: dat je wat rustiger moet doen. Aaarrghhhhh.

Herkenbaar? Die schoenen, tas en jas vast wel, al kan het ook iets anders zijn zoals speelgoed, want dat gebeurt in elk gezin. Net als spullen die rustig een week op de trap kunnen blijven liggen, terwijl iedereen weet dat ze naar boven moeten en niemand neemt ze mee. Behalve jij. Kleine kinderen, pubers, partner, maakt eigenlijk niet zoveel uit. Andere gedachtegang en andere prioriteiten dan jij hebt.

Belangrijker is hoe ga je ermee om? Op goede dagen kun je rustig zeggen dat ze het op moeten ruimen, mee moeten komen of naar bed moeten, ook al is er protest. Dan blijf je rustig en maakt het minder uit hoeveel tegenstribbelingen er komen. Op goede dagen ontplof je niet gelijk bij binnenkomst.

Op de dagen dat je moe bent, je hoofd vol zit en er nog veel moet gebeuren, wil je gewoon dat er meegewerkt wordt. Zonder gedoe. Of eigenlijk dat ze het vanuit zichzelf doen, want het is niet nieuw ofzo. En het liefst dat ze al gedachten kunnen lezen voor dat je het hoeft te vragen. 

Feit is dat je het teveel hebt laten stapelen. Misschien al langere tijd. Of het nou je werk is, te weinig je grenzen aangeven, teveel op je bord hebt laten komen of je van nature een doen en doorgaan type bent. Alleen maar doorgaan werkt niet en het is ook niet genoeg om een beetje gas terug te nemen. Dan hoeft er maar iets te gebeuren en het is gewoon teveel. Bovendien geniet je nooit ten volle, want er is altijd wel iets dat nog af moet, gedaan moet worden of wat in je hoofd rond blijft zingen.

Ze hebben gewoon gelijk van dat rustiger aan doen en dat weet je. Vertaal dat rustiger aan doen eens in een betere afstemming tussen energie hebben om lekker voluit te gaan en werkelijk opladen. Waarbij er rust in je hoofd is, geen onrust in je lijf en jij meer de persoon en moeder bent die je wil zijn. Niet alles in huis opgeruimd hoeft te zijn omdat jouw hoofd zo vol is dat je omgeving rustig moet zijn.

Die rust komt van binnenuit. Jouw stresslevel die naar beneden mag. Dan hoeft niet alles onder controle te zijn. Dan kan je meebewegen met wat er is, voelen wat je zelf nodig hebt en wat de ander nodig heeft. Kan het even een bende zijn (waarbij het de vraag is of het echt een bende is of dat het je onrust triggert) en kan je dat opvangen.

Hoe lang laat jij het nog stapelen? Wanneer mag je hulp hebben om te leren hoe je die aan en uitknop kan bedienen?

 Leuk als je me laat weten wat je van deze blog vindt.