Je bent de stomste moeder van de hele wereld.
Toen ik dat voor het eerst hoorde sneed het als een mes door mijn hart, waarbij mijn borst en buik gelijk maar even mee werden genomen. Beetje bloederig misschien, maar zo voelde het.
Gejaagd ging ik na waar het mis was gegaan, wat ik had gedaan of juist had laten liggen. Had ik de neiging het te gaan compenseren, beter nog overcompenseren. Later toonde ik begrip, soms werd ik bozig, want ik kon het niet altijd even goed hebben. Deed ik zo mijn best en kreeg ik dat terug.
Inmiddels 3 kinderen verder en wat meer gewend, raak er niet meer van slag van. Zijn er zoveel moeders en hebben die van mij nou net de aller stomste. Dat is toch zuur. Ze vinden het trouwens nog veel stommer als ik begripvol zeg dat ze ongelofelijk veel pech hebben door de stomste moeder te hebben.
Als ik eerlijk ben, vind ik hun soms ook behoorlijk stom. Als ze weer uit bed kwamen en ik me net genesteld had op de bank. Als ze standvastig niet mee wilden voor iets kleins en ik langer nodig had om ze mee te krijgen dan de boodschap was. Als ik net alle spullen had, het kind op de fiets geladen en de luier vol hoorde lopen. Als ik steeds weer hetzelfde moet vragen en zij net doen alsof ze Oost-Indisch doof zijn. En als ik dan vraag of ze iets lekkers willen, ze het wel gelijk horen. Als ze me spiegelen in iets waar ik geen zin in heb om wat mee te doen. Als ze iets zeggen wat raak is en ik mezelf ook kwetsbaar in voel (doen pubers heel goed).
Tegelijk hou ik zielsveel van ze, ga voor ze door het vuur en zou ze niet anders willen. Dat kan dus naast elkaar bestaan.
Ik snap heel goed dat mijn kinderen me soms stom vinden. Als ik nee zeg, grenzen stel, ze naar bed stuur tijdens een voetbalwedstrijd op tv, geen direct antwoord geef omdat ik met mijn gedachten ergens anders ben/vind dat ze het zelf moeten beslissen of gewoon zomaar. Zij willen iets anders, hebben andere ideeën en dat wordt gedwarsboomd. Door het af te wijzen, geeft het ze de gelegenheid om te ontdekken wie zij zijn en dat het anders kan zijn dan, in dit geval, hun moeder.
Veel moeders, zeker moeders die veel moeite moesten doen, vinden het lastig dat ze hun kinderen soms even niet leuk vinden. Net zoals jij je kind als persoon niet afwijst (maar het gedoe dat het geef), is het andersom ook geen afwijzing van jou.
Dat helpt misschien bij de volgende keer als ze het roepen of als jij het denkt.
Liefs, Geralda