Aanstaan is meer dan druk zijn en veel op je bord hebben liggen. Daarin herkent namelijk iedere moeder zich. Druk zijn met aandacht verdelen over je kinderen, school, sport, werk, partner, vriendinnen en jezelf. De ene keer lukt dat beter dan de andere keer. Hoort ook bij deze fase in het leven. Niet iedere moeder heeft zoveel last van al die ballen in de lucht dat ze daarvoor in actie moet komen. Er is dan een natuurlijke golf beweging die zorgt dat ze niet steeds in haar reserves zit.
Het is anders als je al langer in de overleefstand staat, waarbij je niet eens meer door hebt hoe vol je hoofd is, het al gewoon vindt dat je lijf gespannen is en als vanzelfsprekend nog het laatste restje energie uit je tenen perst als er een beroep op je wordt gedaan. Je merkt wel dat je stijver wordt, slecht herstelt van blessures, vaker hoofdpijn hebt, maar dat doe je af als van elkaar los staande zaken. Wat niet zo is.
Van slapen rust je niet meer uit. Je leeft van vakantie naar vakantie en zelfs dan kom je niet echt lekker bij. Eigenlijk ben je snel overprikkeld, maar die term hoor je zoveel de laatste tijd, dat je die liever onder het vloerkleed veegt.
Erger is dat je dit wegwuift alsof alle moeders dit hebben. Je weg zoeken als moeder en in het moederschap is best een uitdagende, maar hoeft niet te betekenen dat je zenuwstelsel continue overactief is. Met continue aanstaan heb je een overprikkelt hoofd én lijf. Je put uit je reserves. Je herstelt niet goed na een activiteit (hoeft nog niet eens sport te zijn) en er hoeft niet veel te gebeuren of je huilt (of wordt boos, want dat is soms makkelijker). Je doet leuk naar buiten toe, maar voelt je niet leuk van binnen.
Dat vraagt dus wél actie!
Bij aanstaan hoort namelijk ook uit staan. Met een overactief zenuwstelsel is dat lastig voor elkaar te krijgen. Dat red je niet alleen met yoga, me-time en op tijd op bed. Tenzij je een die-hard yogi wordt, maar lukt niet binnen een paar weken en dan nog kan die weg daar naar toe makkelijker.
Tuurlijk zou jou dit niet overkomen en baal je ervan als jij je nu realiseert dat het wel zo is. Mag ook. Maar niet te lang in blijven hangen. Is ook niet helpend voor je stresslevel. Het is niet zwak dat je hulp nodig hebt, hebben we allemaal weleens. Slim en krachtig zijn is weten wanneer je hulp nodig hebt en die ook vragen.
Het is niet gewoon dat je hoofd zo vol zit, je gespannen en stijf bent, vaak hoofdpijn hebt en misschien zelfs al wel hartkloppingen.
Hoe lang wacht je? Totdat je elke nacht hartkloppingen hebt? Tot je wakker wordt geschud met een naar bericht van je vriendin?
Misschien vind je me nu een beetje fel. Ik zit dit stuk ook wel driftig te tikken op mijn computer😊. Soms (nu ook) wil ik vrouwen wel door elkaar wil schudden die het maar uithouden. Zichzelf zo tekort doen. En maar meer op haar eigen schouders laden. Voor wat? Voor wie? Is dat het voorbeeld wat je wil geven aan je kind?
Terwijl je zulke mooie en grootse dromen hebt, maar die blijven op deze manier dromen. Tot ze vervagen of het niet meer kan. Hoe verdrietig is dat?!
En die hele gewone wens, wat je niet meer zo voelt als je zou willen: Genieten. Bewust ervaren van al het moois om je heen. Hoe lang vind jij het ok dat je dat niet zo voelt als je zou willen?? Laat je het erbij?
Het is een kleine actie om me te vragen met je mee te denken waar jij nou bij gebaat bent. Hoe jij van overleven naar weer léven gaat. Aan kan staan zoals het bedoeld is; lekker voluit gaan op iets waar jij je tanden in wil zetten. Ook kan genieten van uitstaan. Genieten van al mooie kleine en grote dingen om je heen. Niet wachten tot de vakantie, je in de burn out zit of de kinderen groot zijn. Jezelf gunnen nu te genieten.
Even meedenken kost niets. Vraag het me gewoon.
Liefs, Geralda