Je moet het jezelf wel gunnen

Val je over het woordje moeten in de titel? Lees dan vooral nog even verder!

Een tijdje geleden schreef ik een blog over dat het lekt bij de loodgieter (Je leest het hier).  Ik wil je vandaag even meenemen in wat er sindsdien gebeurde, omdat ik denk dat je er veel aan kan hebben.

Ik heb al een tijdje last van mijn arm en niet een klein beetje. Maar hé, ik ben fysiotherapeut en craniosacraaltherapeut. Dus ik weet wel wat ik moet doen of juist niet moet doen. Wat er nodig is om het te fixen.

Ik deed het alleen niet.

In het begin heb ik het gewoon genegeerd. Onder het vloerkleed geschoven dat het niet zo erg was, dat het wel weer over zou gaan. Terwijl ik natuurlijk best voelde dat het steeds erger werd en er in meer situaties last van had. Ik had ondertussen allerlei trucjes om de pijn en het ongemak te omzeilen.

Ik laat vrouwen vrijwel dagelijks ervaren dat negeren niet de manier van herstel is. Dat weet ik niet alleen heel goed, het is ook nog eens mijn werk. En toch doorgaan met wegstoppen.  Ja echt!

Tot ik een keer bijna terloops een lieve collega-therapeut vroeg om even te kijken. Dat bedoelde ik ook echt zo. Toch een beetje een quick fix zoeken. Ik ben niet eens van de quick fixen, geloof er niet in met het werk wat ik doe. En toch zocht ik het zelf, wilde graag dat het makkelijk over ging. Gewoon een receptje en dóór.

Gelukkig pakte zij het serieus op en voor ik het wist zat ik in haar spreekkamer. Met al mijn weerstand. Want die was er ook. Gedachtes als het valt nog wel mee, ik weet wel wat het is en wat ik moet doen. Vooral ook dat ik het zonder gedoe wilde oplossen. En een hele sterke; Ik zou het toch zelf moeten kunnen oplossen.

Oh man, wat heeft het me veel opgeleverd om toch die vraag te stellen. Om mezelf hulp te gunnen.

Met mijn arm, aan inzichten, vrijer en meer ontspannen in mijn lijf en hoofd, een teruggevonden stukje van mezelf (klinkt gek als ik het zo opschrijf, maar je snapt het vast). Hoe goed het voelt in mijn lijf. Het gekke is, ik wéét natuurlijk ook dat dit de opbrengsten ervan zijn. Het is niet dat het de eerste keer is ofzo. En toch vroeg ik geen hulp…

Ik kon het niet alleen, met al mijn kennis en vaardigheden, sensitiviteit en weten. Ik had echt iemand nodig die me mijn blinde vlek kon laten zien. Die me kon helpen het in mijn lijf los te laten, er woorden en betekenis er aan te geven.

Alleen ik moet het mezelf wel gunnen om hulp te vragen.

Net als je kind soms schreeuwt om aandacht, doet ook je lijf het. Fluisterend, schreeuwend en alles er tussenin. Om maar gehoord en gezien te worden. In de vorm van een aanhoudende klacht, spanning, onrust of niet lekker in je vel zitten. Totdat je luistert en er echt iets mee doet.

Met hulp spanning in je lijf kan loslaten wat je rationeel al hebt los gelaten. Of een inzicht krijgt waarom je dingen zoals je ze doet. Waarom je steeds in dezelfde valkuil stapt, ook al wéét je het dat je het doet en misschien zelfs hoe je uit die valkuil kunt blijven.

Weten is nog niet doen.

En als er dan weer letterlijk en figuurlijk ruimte komt, in je hoofd en in je lijf, in je denken en in je gevoel, kan er iets veranderen. Klachten verminderen of weggaan. Kan er een mooie kwaliteit van jou weer zichtbaar worden, wat je door eerder door gemaakte ervaringen, pijn en verdriet niet meer leeft. Een stukje dat je vergeten was, maar je lijf niet. En die zorgt dat jij je het weer herinnert. Waardoor jij steeds meer jezelf voelt, in je kracht staat, geniet en voluit leeft!

Je moet het jezelf wel gunnen. Dat gaat niet vanzelf. Het gaat ook niet vanzelf weg. En ja, daar moet je iets voor doen. Niet alles en iedereen voor laten gaan. Tegen jezelf zeggen dat het wel meevalt, dat het wel weer overgaat. Terwijl je best weet dat er iets anders nodig is. Net zoals ik.

Heeft dit je geraakt of een inzicht heeft gegeven? Laat het me weten! Leuk!