Ik was even aan het googlen en kwam ze tegen: pleaser schoenen. Je kan ze gewoon bij bol.com kopen. Nieuwsgierig als ik ben (lees, ik was gewoon afgeleid) ging ik toch even kijken. Het blijken torenhoge hakken te zijn, met enorme plateauzolen en stiletto’s. Die je ziet in dragshows. Of bij een bepaald soort pleasure. Beetje naïef van me dat ik dat niet gelijk door had. Superknap dat mensen er op kunnen lopen. Ik zou alleen ongemakkelijk kunnen zitten. Bij het opstaan van de bank zou ik al omvallen. Niet echt elegant of sexy. Doe ik niemand een plezier mee.
Bij pleaser heb ik een ander beeld (noem het beroepsdeformatie 😊) namelijk degene die zo graag wil dat iemand anders het goed heeft dat je jezelf vergeet. Voelsprieten heeft uitstaan om maar te zorgen voor harmonie en ondertussen je in alle bochten wringen om dat voor elkaar te krijgen. Nee zeggen is lastig en je weet niet goed wat je zelf eigenlijk wil. Je hebt meer bevestiging en goedkeuring van anderen nodig dan je zou willen. Snel van slag van de mening of oordeel van anderen.
Er zijn redenen genoeg waarom je het ooit bent gaan doen. Soms is het nodig om precies te weten waarom, soms ook niet. Veelal komt het neer op een klein meisje die als bescherming is gaan compenseren of zorgen. Omdat ze niet gezien werd in haar behoeftes of in wie ze is. Of vanwege disharmonie of conflicten. Het is net zo’n beschermingsmechanisme als controle of perfectionisme. In basis zitten er mooie kwaliteiten in, maar het is te ver doorgeschoten waardoor je er negatieve gevolgen van merkt.
De bescherming is nu niet meer nodig. Of in ieder geval minder nodig.
Denk je weleens aan het anders doen, maar komt er dan een “het is maar een kleine moeite”, “je hoort de ander te helpen, “ doe niet zo moeilijk” of “wat zullen ze denken als ik nee zeg”. Allemaal gedachtes die je er van proberen te overtuigen om het toch maar te doen. Best drammerig ook. En dan de onrust die het met zich meebrengt als je het niet doet. Dan is het sneller gedaan, met minder gedoe. Maar, je betaald wel de prijs.
De prijs van je grenzen, je gevoelens en behoeftes niet serieus nemen. Daardoor ook die van de ander niet. Terwijl je het juist graag goed wil doen.
Net als het dragen van de schoenen, kun je afvragen voor wie doe je het? Doe je het voor jezelf, omdat jij er plezier uit haalt of voor de ander, waarbij je eigenlijk op wisselgeld hoopt? Waardering, bevestiging, respect, liefde. In de ogen kijken dat je (onbewust) graag iets terug wil is best pijnlijk. (yep, been there) Ook bevrijdend. Want het geeft ruimte voor wat jij graag wil en waar jij plezier uit haalt. En meer voldoening als je vanuit je eigen stevigheid er kan zijn voor de ander. Doe je iedereen een plezier mee.
Liefs, Geralda
Herkenbaar? Wil je meer weten of eens ervaren hoe cranio daar aan kan bijdragen? Zullen we dan even bellen? Praat wat makkelijker.