Kinderen doen niet moeilijk om het moeilijk doen. Ze hebben het moeilijk en ze weten niet meer hoe ze het kunnen veranderen. Daarvoor hebben ze ons, hun ouders nodig. Soms door ze meer vrijheid te geven of juist begrenzing, door ze ruimte te geven om mee te kunnen beslissen of gewoon door naar ze te luisteren. Vaak zit er een behoefte achter, waar het kind graag in gezien en gehoord wil worden.
Eigenlijk is het voor ons niet zoveel anders. We hebben onze ouders niet meer nodig voor begrenzing, maar soms wel voor gevoelde vrijheid in onze beslissingen en het luisteren. Ook wij zijn dochters (of zonen) die graag gezien en gehoord worden door onze ouders. Ga maar eens na waar je, als volwassene, graag in erkent zou worden door (één van) je ouders en je verdriet toen bleek dat het er niet kon zijn. Soms vraagt het wat verder graven in je herinneringen, zeker als ze niet meer onder ons zijn. Misschien heb je het verdriet weggestopt of werd je boos om het niet te hoeven voelen. Je kunt het voelen in je teleurstelling als dat waar jij behoefte aan hebt, niet gegeven kan worden. In je je ongeduld, het afdoen dat ze nu eenmaal zo zijn, je onmacht als je toch in een discussie verzeild raakt of je stille terugtrekken.
Het is soms goed om te beseffen dat we, hoe oud we ook zijn, we graag willen voelen dat onze ouders ons zien en van ons houden in wie en hoe we zijn. Dat ze trots op ons zijn, van ons houden, ook al doen zij het misschien anders. Net zoals onze kinderen dat graag willen voelen. Dat aan ze te geven vinden we zo gewoon en vanzelfsprekend. Waarom zou het als dochter dan anders zijn, ook al ben je al lang volwassen? En lukt het je jouw kind te zien en te horen, open naar je kind te luisteren, ook al ben je het niet met je kind eens of snap je het niet? Voor een generatie die minder mogelijkheden had voor persoonlijke ontwikkeling of waar weinig gepraat werd over gevoelens, kan dat behoorlijk lastig zijn. Soms zelfs niet mogelijk.
De bewustwording van behoefte aan erkenning door je ouders die je als volwassen kind kan voelen, kan je helpen bij je eigen kind. Te zien (en te voelen!) dat achter het lastige gedrag, veelal een roep om gezien worden zit. Voor zichzelf, in zijn of haar eigenheid. En ook om jou als ouder te helpen een kwaliteit van jezelf op waarde te schatten die je niet of onvoldoende leeft. Zodat jij nóg lekkerder in je vel komt, vrijer jezelf kunt zijn. Waar onze kinderen ons spiegelen, spiegelen wij onze ouders net zo goed. Uit liefde.
Om de boodschap van je kind te kunnen verstaan, kan het helpen om terug te gaan naar jezelf als kind. Mogelijk herken jij het hoe jij was als kind en wat je nodig had. Kan je daarmee je kind weer beter zien. Dus, kom je er niet uit, kijk dan eens naar wat jij jouw ouders spiegelt. (Je kan natuurlijk ook mij vragen met je mee te kijken 😊.)
Geralda