Kleine kinderen, kleine zorgen

“Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen grote zorgen”, zei mijn vader bij de geboorte van onze oudste. Pff, die hakte erin en ik tuimelde bijna gelijk van mijn roze wolk. Waar ik nog geen dag opzat. Onbedoeld van hem. Ik stond zo open na het moeder worden en dat kleine wondertje (ja sorry, zo voelde het echt) in mijn armen, dat het keihard binnen kwam. Als een soort van doemdenken, terwijl ik alleen maar roze en hartjes wilde voelen en horen. Die dag besloot ik bewust dat ik er niet aan mee ging doen.

Inmiddels weet ik dat met het opgroeien van mijn kinderen steeds andere vraagstukken zich aandienen. En ja, in de loop van de jaren worden die wat uitdagender, maar elk vraagstuk geeft kopzorgen. Waar het eerst gaat om welke luier je gebruikt, geprakte of stukjes eten, gaat het later over suiker, schermtijd en nog later uitgaan. Beren op de weg veranderen. Van tegen een scherpe hoek van de tafel kunnen lopen met die waggelende beentjes , vallen van de schommel of klimrek, kinderen die naast elkaar fietsen (die sturen, wonder hoe vaak het goed gaat!) tot op een gegeven moment thuis-kom-tijd. Die vraagstukken kunnen je behoorlijk wat denkwerk bezorgen, waar doe je goed aan en wat vind je zelf. Vooral als je omgeving het op een bepaalde manier doet en jij het toch net iets anders ziet. Of je kind en jij dat eigenlijk wel snapt. Waar is jouw grens en waarom is die grens er. Waar ga je in mee, waar vertrouw je op je kind en op zijn veerkracht?

Steeds weer bij jezelf voelen, wat is nog ok voor mij. En als je daar even te druk voor bent of niet echt een beslissing in neemt, wijst je kind je er wel fijntjes op (nou ja meer luidruchtig) door een opmerking of met je in de strijd te gaan. Een enorme spiegel. Midden in die luidruchtige verontwaardiging, boze bui of stampende voeten, heb ik ook altijd bewondering voor de standvastigheid en het geloof in zichzelf van kinderen. Maar dat terzijde.  

Stil staan bij wat jij vindt en voelt kan op zich al best een uitdaging zijn. Als je het niet gewend bent, er niet zo goed woorden aan kan geven of liever dóórgaat. Je kind zorgt er dan vaak voor dat je wel moet. Niet makkelijk, wel een blijk van grote liefde. Jou onbewust helpt bij meer gaan staan voor jezelf. Het mooie is dat je het wel weet en hebt gevoeld. Als een beslissing niet meer moeilijk is, het goed voelt, met een soort oer-vertrouwen en minder uitmaakt wat anderen er van zouden kunnen zeggen. Het voelt als rust van binnen.

Vertrouw daar maar op. Bij kleine en grotere zorgen, ongeacht de grootte van je kind. Of je vader. Want die van mij maakte zich destijds al zorgen. Om dat kleintje, om mij, opgelucht dat alles goed was gegaan en zorgen voor de toekomst. Dat zit ook een beetje in hem. Inmiddels een beetje minder in mij.

Geralda

Plaats een reactie