Ogen van de ziel

Een van mijn grootste leermeesters is Anton. Hij kwam binnen in de praktijk en keek me met zijn grote ogen direct aan. Hij zag me. Achteraf geloof ik dat we doordat hij zo direct oogcontact maakte even in elkaars ziel konden kijken. Er straalde een wijsheid van hem uit, een diep weten. Hij zat niet lekker in zijn vel, was onrustig en moest vaak huilen. Hij was zichzelf niet meer. Eigenlijk wist ik niet zo goed wat ik voor hem kon doen, dat vond ik ook een beetje spannend. Hij kwam voor mij, zoveel was wel duidelijk. Dus hij mocht op de bank en ik hielp hem naar een diepere ontspanning. Die kwam niet gelijk, zijn lijf maakte allemaal bewegingen, hij maakte zachte geluidjes en moest wat huilen. Zijn lijf leidde ons de weg om de opgebouwde spanning los te laten, zowel in het maken van de geluidjes, het huilen als in de bewegingen. Om vervolgens in een diepe ontspanning te komen waar hij rustig zijn lijf bleef volgen in het loslaten, terwijl hij me in de ogen bleef kijken.

Hij is, geloof ik, een keer of drie geweest. Steeds kwam er een ander laagje spanning tevoorschijn die via zijn lijf in bewegingen en soms met zachte zielengeluidjes werd losgelaten. Hij werd weer zichzelf. Zijn moeder herkende hem weer, zoals ze hem al in de buik had leren kennen. Deze wijze kleine man.

Anton kwam voor mij, maar hij leerde mij zoveel meer. Hij liet me de diepere betekenis zien van de wijsheid van het lichaam, hij gaf me een diep vertrouwen om te vertrouwen op wat ik kon betekenen door er te zijn, in alle aandacht, luisterend met meer dan alleen mijn handen en dat te volgen.  Wat het betekent als je de ander echt ziet en hoe het voelt om echt gezien te worden.

Met diepe dankbaarheid denk ik nog altijd terug aan hem. En aan zijn moeder, die de stap om naar mij te komen heeft gezet. Ik ben weleens benieuwd wat er van hem geworden is, hoe hij zich ontwikkelt heeft. Anton was destijds een paar maanden oud.

Met dit verhaal wil ik je herinneren aan de wijsheid van je eigen lijf. Hoe belangrijk het is om er regelmatig met alle aandacht naar te luisteren, je lijf vertelt een verhaal. Jouw verhaal. Je mag vertrouwen op de wijsheid van je lichaam. Het onderbuik gevoel als het niet helemaal klopt. Het vreugdevolle en verwachtingsvolle gevoel als je aan alles voelt, ja dat wil ik! Soms heeft het hulp nodig om teveel aan spanning los te laten, soms heeft het oude pijnen moeten opslaan die nu kunnen verzachten, soms leiden kwaaltjes je meer naar een diepere waarde die je even vergeten was. Allemaal signalen die het verdienen echt gehoord en gezien te worden.  Als je dit leest, weet je dat het klopt. Misschien lukt het je niet om je zelf dit te gunnen, vind jij dat moeilijk om deze ruimte in te nemen of je zelf het waard te vinden, denk dan aan de moed van Antons moeder. Zij wilde geen genoegen nemen met een lieve baby waarvan ze voelde dat hij niet helemaal zichzelf was. Zij wilde haar lieve baby terug zoals ze wist dat hij van binnen was. Of aan de openheid en het vertrouwen van Anton, in zichzelf en in zijn kracht om contact te maken zodat hij de hulp kreeg die hij nodig had.

Ik ben benieuwd wat dit verhaal met je doet, wat je er aan hebt of welke vragen het bij je oproept. Laat je het me weten?

Heb een fijne dag!

Geralda

Plaats een reactie