Hou vol is de boodschap van Rutte. Onze kinderen krijgen iets meer bewegingsvrijheid, op de creativiteit van leerkrachten en ondernemers wordt een groter beroep gedaan, de zorg en kwetsbare medemensen hebben onze afstand nog steeds hard nodig. Het nieuwe woord “anderhalve meter maatschappij” wordt vast opgenomen in de Dikke van Dale aan het eind van het jaar. Mijn kinderen vragen zich af of over tientallen jaren deze periode in de geschiedenisboeken zal komen te staan.
De impact is steeds voelbaarder en duidelijker zichtbaar. Waar we eerst dachten dat het mooie lenteweer het virus de wereld wel uit zou waaien en we onze plannen voor de zomervakantie nog niet bedreigd zagen, wordt duidelijker dat dit niet zeker is.
Zorgen om familie, vrienden, eigen gezondheid, werk, inkomsten en misschien wel de zomervakantie. Onzekerheid. Angst. Onmacht. De emoties kunnen rauw zijn. Ze kunnen oude pijnen aanraken, oproepen en maken nieuwe wonden. Kun je zijn met alles wat het oproept? Of is het teveel en sta je in de overleef stand? Ben jij iemand die de mouwen opstroopt en gaat doen? En dus ongelofelijk hard aan het werk bent om te zorgen dat het goed gaat met je kinderen, je werk, zorg je al dan niet op afstand voor je ouders en geliefden, waarbij jij jezelf gemakshalve maar even vergeet? Om maar niet te hoeven voelen.
Ben jij iemand die vecht tegen al die gevoelens? Door oplossingen te zoeken, je suf te mediteren, dagelijkse yoga challenges en geobsedeerd übergezond te koken? Dat lijken allemaal hele goede acties en dat zijn ze ook wel, als je ze niet als truc gebruikt. Trucjes om niet te hoeven voelen. Niet meer te voelen in wat je nodig hebt, maar wat je denkt dat goed is voor jou op dit moment. Want is je lijf het eens met je hoofd? Of leef je vooral uit je hoofd momenteel? Ben je in evenwicht met voelen, denken en doen?
Of ben je iemand die het liefst zijn kop in het zand steekt en doet alsof het allemaal wel gaat, terwijl je uitgeput bent en het huilen je nader staat dan het lachen?
Deze situatie vraagt om te gaan met onzekerheid. Het vraagt gevoelens en emoties toe laten. Je hoeft er niet in te verzuipen of je te laten overspoelen. Het vraagt je zelf toe te staan dat er soms of vaak een orkaan is van wisselende gevoelens. Dat je tegen jezelf zegt dat jij je best doet. Je best doet om actie af te wisselen met rust en luisteren naar je lijf. Het vraagt dat je écht luistert naar je kind. Wat heeft hij of zij nodig? Niet per se uitgaat van wat moet of hoort, maar durft te vertrouwen op je eigen innerlijke wijsheid. Of dat in ieder geval probeert. Dat jij je best doet. Dat het niet betekent dat het allemaal vlekkeloos gaat, dat je niks mist in wat de ander nodig heeft, je geen boze, gefrustreerde uitvallen hebt. Het betekent dat jij je je verantwoordelijkheid neemt om je eigen handelen en gevoelens te onderzoeken, te erkennen en ervan te leren. Daarmee geef jij je kind ook een prachtig voorbeeld. Je wilt ze toch ook leren om te gaan met onzekerheden, gemis, boosheid en verdriet? De beste manier is het ze voor te doen! Dat hoeft niet perfect, dat hoeft niet morgen klaar te zijn, als jij maar open naar jezelf kijkt in de spiegel. Je doet je best!
Het vraagt ook tijd te nemen om te rouwen. Want we moeten allemaal dingen loslaten. Zekerheden, vanzelfsprekendheden en soms helaas ook geliefden. Loslaten van het vertrouwde. Het geeft pijn en nieuwe mogelijkheden. Om die nieuwe mogelijkheden te kunnen benutten vraagt het stil staan bij wat het moeten loslaten en laten gaan met je doet. Je kan er voor kiezen om het zo snel mogelijk te vergeten of je door het gemis te laten verlammen. Het eerste geeft misschien op korte termijn verlichting, maar op lange termijn haalt het je onderuit. Het tweede stopt alle (innerlijke) groei. Als jij jezelf de tijd en ruimte gunt om te rouwen, de gevoelens en emoties toe te laten, kun jij je wond helen en dragen. Je wordt dan niet bepaald door je gevoelens en emoties, je ben er raakbaar in. Dat geeft je mededogen naar jezelf, de ander. Dan kun je steeds beter bij jezelf blijven, in wat jij nodig hebt en zien wat de ander nodig heeft. Dan komt er weer ruimte om te groeien en tot bloei te komen. Je weer sterk en veerkrachtig te voelen.
Rauw en rouw. Het is er allebei. Sta jij jezelf beide toe?
Heb je hierbij hulp nodig? Ik help je graag. Er zijn meer mogelijkheden dan je denkt. Laten we in ieder geval in verbinding blijven. Met ons lijf en met elkaar.
Geralda