Sommige dingen wéét je gewoon. Je weet niet hoe je het weet, maar je handelt er wel duidelijk naar. Zoals ik onze oudste winterkind met zo min mogelijk dekentjes neerlegde alsof ze bewegingsvrijheid nodig had. De middelste juist heel erg inpakte, heel lang met mutsjes op. En het gevoel had dat ik onze jongste steeds uit moet laten, naar buiten moest met hem. Al vanaf ze een klein baby’tje waren. Nu ze ouder zijn zie je dat nog steeds terug in hun manier met de buitenwereld om gaan, waar ze behoefte aan hebben als het wat minder gaat of in hun ontlading van spanning.
Elke moeder heeft een onzichtbaar lijntje met haar kind. Ik noem het de energetische navelstreng. Soms voel je dat je even naast haar moet gaan liggen voor het slapen gaan of eentje mee moet slepen op een wandeltochtje als onuitgesproken uitnodiging om het verhaal te delen. Soms weet je, nog voordat er symptomen zijn, dat ze ziek worden. Zonder woorden weet je hoe het met je kind gaat. Noem het voelsprieten of een oer gevoel, het maakt niet uit, je wéét het.
Totdat er ruis zit op die energetische lijn. Opeens weet je niet meer zo goed wat je met je kind aan moet of lig je steeds over hetzelfde in de clinch. Je kind reageert buiten proporties boos of verdrietig en wat je ook doet, het wordt niet beter maar eerder een patroon. Bepaald gedrag haalt het bloed onder je nagels vandaan en je weet zelf niet waarom, want verstandelijk is het niet eens zo heel erg.
Soms hoort het bij de levensfase waarin je kind zit. Bijvoorbeeld in de pubertijd, dan moet die navelsteng losser en losser worden. Zodat er ruimte kan komen voor een andere hartsverbinding tussen moeder en jong volwassene.
Maar veelal geeft de ruis aan dat je kind een dubbele boodschap voor jou heeft. Je kind heeft het moeilijk en weet niet hoe hij (of zij) daar mee om kan gaan. Hij heeft iets van jou nodig, dat kan begrenzing zijn of juist meer vrijheid, steun, acceptatie van een karaktereigenschap, meer fysieke ontlading of leren omgaan met hevige emoties. De vraag aan jou; zie mij, hoor mij, help mij. Daarin, en dat is de dubbele boodschap, zit ook altijd de spiegel naar jou. Waar moet jij je in begrenzen of jezelf meer vrijheid geven, waar mag je om meer steun vragen of jezelf meer in steunen, welk karaktereigenschap van jezelf mag je meer omarmen, hoe stapelt spanning in jouw lijf of hoe ga jij om met jouw verdriet. De vraag aan jou; mama, zie jezelf, luister naar jezelf, help je jezelf. Want daarmee help je mij!
Ga eens bij jezelf na wat jij moeilijke stukjes vindt van je kind of in het moederschap. En sta je open voor de mogelijkheid dat je kind jou daarmee onbewust wil helpen? Vanwege zijn verbinding met die energetische navelstreng. Je kind voelt namelijk ook feilloos aan hoe het met jou is! Zelfs als jij je daar nog niet helemaal bewust van bent. De tools die je kind daarvoor heeft, is zichzelf. Gedrag, eten/drinken, slapen, emoties. Zeker als woorden nog ontoereikend zijn. Liefst een beetje aangedikt, want anders luister je niet. Dan zou je het toeschrijven aan de leeftijd, missen van opa, stress van (thuis)school of iets dergelijks.
Vanuit onvoorwaardelijke liefde voor jou, wil je kind niets liever dan dat jij gelukkig, blij en gezond bent. Net zoals dat wilt voor je kind. Je kind helpt jou groeien, vergeten eigenschappen herinneren om meer de persoon en moeder te zijn die je wil zijn. Komt het je bekend voor? In basis hetzelfde als jij doet voor je kind toch?
Vraag jezelf eens af wat je kind nodig heeft als je weer in de clinch ligt. Wat raakt jou zo in het gedrag, wat vind jij er erg aan? Wat zou jij willen als jij je kind was? Kijk dan eens wat er gebeurt.
Wil je jouw ervaring met mij delen? Graag!
Geralda