Afgelopen zondag was ik bij de voorstelling Rust in je hoofd van Michael Pilarczyk samen met een vriendin. Het ging inderdaad over hoe je Rust in je hoofd krijgt. Ik wist al een aantal dingen van hem en ik was benieuwd wat hij over de rol van je lijf zou vertellen.
Tegenwoordig is namelijk de neiging stress aan te willen pakken via het hoofd. Hoewel mindset zeker een onderdeel van het geheel is, zit de oplossing niet (alleen) in je hoofd. Er is een bodem nodig waarop die mindset kan groeien. Die bodem zit in je lijf.
Als je rust in je hoofd wil, dan is het noodzakelijk dat je jouw lijf meeneemt. Voelen zit niet in je hoofd, maar in je lijf. Je kan je nog zo voornemen om het anders te doen, als je op scherp staat met voelsprieten wijd uit stap je steeds weer in die zelfde valkuil. Juist om een besluit te kúnnen nemen, is het nodig dat je voelt waarom je het wilt veranderen. Het voelen van jouw waarom is die bodem waarop je de beslissing om nu echt wat te willen doen aan die onrust en dat volle hoofd kan gaan bloeien. Je zenuwstelsel moet eerst tot rust komen om wat met die beslissing te kunnen doen.
Onderweg zijn er namelijk allemaal afleidingen, bekende gedragspatronen en gedachten die je graag op de oude voet willen houden. Omdat we nu eenmaal gewoontedieren zijn en het makkelijker is. Door steeds te voelen waarom je het wil, kun je elke keer weer opnieuw beslissen om te uitdaging te blijven aangaan. Het is namelijk niet 1 één keer weg al die moetens, gedachten hoe het beter kan en je doet ook niet vanaf moment dat je het hebt besloten het allemaal 180° anders.
In de voorstelling ging het daar niet over. Vond ik jammer natuurlijk. Hij zei wel iets heel moois; Sta in het midden van je eigen leven.
De meeste mensen voelen zich niet gezien en gewaardeerd. Vaak hebben ze dan de neiging om te veel aan de zijlijn te gaan staan of dingen te doen in het donker. Waar niemand het kan zien. Cijferen ze zich weg voor anderen, nemen ze hun eigen behoefte en wensen niet serieus. Laat staan dat ze het zeggen. Hoe kan iemand anders je dan zien? Als jij het niet laat zien? Als jij het zelf niet belangrijk vindt, niet midden in je eigen leven gaat staan?
Het daagde me uit om zelf weer eens bij een aantal dingen stil te staan. Hoe doe ik dat, waar ben ik er een beetje van afgeraakt, waar sta ik in de coulissen en niet in het midden van mijn eigen leven? Wiens leven leef ik? Die van “hoe het hoort”, van meningen van anderen, hoe we het altijd doen of hoe ik het geleerd heb (of juist gemist heb)?
Neem komend weekend eens mee en voel waar jij van jouw eigen midden bent afgeraakt. Zodat je die plek (weer) kan innemen. Voelt misschien wat onwennig of kwetsbaar eerst, maar als jij niet in het midden van jouw leven staat, wie staat daar dan?
Liefs, Geralda
Heb je een inzicht gekregen of raakt het ergens een snaar? Ik zou het heel leuk vinden als je me dat laat weten.