Soms is het gewoon lastig

Soms weet je het gewoon niet meer waar je goed aan doet. Of wat je moet doen. Als je kind wéér vol in de ankers hangt als je boodschappen gaat doen, niet naar zwemles wil (laat staan in het water springt) of aan je been vastgeplakt zit als je ergens bent. Begreep je maar wáárom. Als je het aan je kind vraagt, weet die het ook niet.  Gek word je ervan. En verdrietig. Je ziet steeds meer tegen de dag van zwemles op en je hebt eigenlijk geen zin meer om een afspraak te plannen. Boodschappen doe je maar zoveel mogelijk alleen.

Je hebt alles al geprobeerd. Lief zijn, streng, boos, beloonsysteem, uitleggen, vragen. Als het al helpt is het maar even, maar eerlijk gezegd ben je er niet veel mee op geschoten.

We zijn zo geneigd moeilijkheden gelijk te willen oplossen en ongemakken af te zwakken. Soms zijn situaties gewoon lastig en vraagt het dat we een manier vinden om ermee om te gaan. Kijk naar wat je er van kunt beïnvloeden en doe wat je daarin kunt. Kijk ook naar wat je niet kunt veranderen. Daar kun je boos om worden, tegen gaan vechten of doen alsof het er niet is, maar dat kost je bakken met energie. Die kun je beter voor iets leukers gaan gebruiken.

Het helpt veel meer als je jezelf toestaat dat je het soms niet weet, dat je het lastig vindt of dat je er verdrietig van wordt. Voel dat dan ook. Waar voel je dat in je lijf? Hoe voelt dat? Je geeft jezelf daarmee de ruimte. Om het niet gelijk op te hoeven lossen en kunnen er andere creatieve mogelijkheden naar bovenkomen.

Het helpt veel meer als je tegen je kind zegt dat je ziet dat hij (of zij natuurlijk) het moeilijk heeft, dat het ook lastig is als het onduidelijk is waardoor het komt en dat je snapt dat hij het graag anders wil. Dat jij niet gelijk de oplossing hebt, maar dat jullie samen daar wel uit komen. 

Daarmee zie je jouw kind die struggelt met zichzelf, met de spagaat tussen wel willen en niet weten hoe. Je geeft je kind de ruimte zich boos of verdrietig te mogen voelen. Er hoeven niet altijd woorden aan gegeven te worden. De emoties toelaten is vaak al genoeg. Soms heeft je kind gewoon de woorden nog niet om te benoemen wat hij voelt of waarom hij doet wat hij doet. Omdat hij te jong is of omdat woorden te abstract zijn voor de strijd van binnen. Vaak kunnen ze wel aangeven waar ze het voelen in hun lijf. Dat lost het niet gelijk op, maar maakt het wel makkelijker om mee om te gaan.

En ziet je kind jouw emoties, zeg er dan bij dat jij het zelf oplost, het van jou is en hij er niets mee hoeft. Sommige kinderen zijn geneigd om voor jou te gaan zorgen vanuit liefde voor jou. (Misschien herken jij jezelf daarin als jong meisje). Op deze manier laat je weten dat dat niet hoeft.

Heeft deze blog jou een inzicht gegeven? Leuk als je het laat weten!

Geralda

Plaats een reactie