Spagaat of anker

Langzaam kruipt hij een beetje weg, steeds meer achter mijn benen. Hij wil het niet. Niet aangeraakt worden. Toch gaat de aardige volwassene door met proberen. Ik zie het weer gebeuren. Dit keer was het bij de hond. Eerder was het bij mijn kinderen, maar het principe is het zelfde. Non verbaal wordt duidelijk een nee aangegeven, die niet gezien wordt.

Ik weet niet hoe het met jou is, maar ik ga dan een tijdje nadenken over zo’n situatie. Over wat ik doe, of ik genoeg heb gedaan voor mijn kind (of hond in dit geval), was ik niet te bot of heb ik me juist teveel laten leiden door wat ze er van zouden kunnen denken. Hoe ik me voel na afloop, zegt vaak genoeg…

Het klinkt makkelijk, natuurlijk ga je er als moeder of baasje duidelijk tussen staan en kom je op voor je kind of hond. Op het moment zelf is het vaak andere koek. Helemaal als het opa of oma is. Die het toch goed bedoeld. Je zelf ook wel vindt dat je kind op zijn minst een hand kan geven. Terwijl je als kind weet dat er dan een aai over je bol of knijp in je wang bij komt. Of erger, een zoen op je wang.

Ik hoor het vaak van moeders die er achteraf van balen dat ze zich dan toch teveel aanpassen. Die in een soort spagaat zitten tussen hun kind en dochter-zijn. Juist omdat ze zo goed snappen hoe het voor beiden is. Of zich gaan verdedigen bij opmerkingen van anderen hoe verlegen van je kind is, ook al weten ze dat het geen verlegenheid is. Opmerkingen over de sterke wil van je kind raken diep van binnen. Terwijl het een mooie eigenschap is, die op zulke momenten niet op waarde worden geschat bij een kind.

In de sessies ontdek je waar jouw anker zit, zodat je vanuit rust kunt blijven bij jezelf. Je er kan zijn voor je kind met mildheid voor de ander en de situatie, zonder dat jij je zelf verliest. Het anker waar je altijd een beroep op kan doen als een zachte kracht, waardoor je makkelijker blijft staan.

Regelmatig blijkt dat de moeder ook ervaringen heeft met dat wat zij wilde niet kon worden gezien. En dan heb ik het niet over grensoverschrijdend gedrag of over dat je als kind soms mee moet in wat er op dat moment moet gebeuren. Maar behoeftes die je hebt als kind en die niet konden worden beantwoord. Als kind ben je zo loyaal, dan ga jij je aanpassen. Op andere manieren zorgen dat je moeder of vader je lief vinden, je zien of voelen dat ze trots op je zijn.

De spiegel van je eigen lijf laat je dan ook bewust worden hoe je zelf voorbij kan gaan aan (non)verbale behoeftes van je kind. In het voorbeeld van knuffelen kan dat zowel je claimen door veel te willen knuffelen zijn als bijvoorbeeld niet op schoot willen. Door grapjes te maken om toch die knuffel te krijgen, het spelenderwijs te proberen om je grens aan te geven dat het even klaar is met knuffelen. Dan komt vaak schuldgevoel erbij, want je wil je kind niet afwijzen. Of gaan je gedachten met je aan de haal als je kind niet wil knuffelen, als een compost voor je onzekerheid die je toch al voelt als moeder. Wat natuurlijk niet fijn is om te voelen en dus ga je compenseren. Aanpassen aan je kind, wat uiteindelijk zou kunnen leiden door op eieren te lopen om maar te zorgen dat jij je kind vooral geen trauma bezorgd.

Er zit een subtiliteit in grenzen herkennen, vooral deze erkennen en er dus naar handelen. Ook ten aanzien van je eigen grenzen als persoon, als moeder. Jouw behoeftes. Je lijf geeft het feilloos aan. Hoe irritant soms ook, het begint met jezelf. Wat doe jij met je eigen non-verbale ja’s en nee’s?