Na twee inspirerende en energie gevende gesprekken gisterochtend kwam ik mijn eigen belofte na om een lánge wandeling met Jack te maken en mezelf onderweg te trakteren op een cappuccino. Genoeg werk te doen en een huis dat nodig een stofzuiger kan gebruiken, stapte ik toch lekker de zon in. Mijn gedachten nog een beetje te laten gaan over de opgedane ideeën en in mijn hoofd deze blog te maken. Dat laatste lukte niet erg in die twee uur, maar man wat was het fijn. Creativiteit stroomde, buiten zijn, licht en bruisend. Met als afsluiting langs school om de jongste en een vriendje op te halen.
Eerder zou ik dat niet hebben gedaan. Moest eerst het werk af en zéker met de stofzuiger door het huis. Dan pas een wandeling, wat eerder een effectief rondje zou worden vanwege de tijdsdruk van einde school. Gehaast en gejaagd. Druk voelend van wat er moet in plaats van lekker struinen, boekje lezen, stad in of beetje aanrommelen. Interne strijd. Met als gevolg onrust in het lijf en een hoofd dat maar door gaat.
Strijd tussen wel en niet willen, hebben de vrouwen bij mij in de praktijk gemeen. Klaar met dat aanstaan en spanning in het lijf. Ze weten en voelen dat het anders moet, maar hoe dat eruit ziet en hoe dat is, is op zijn minst onwennig. Want ergens voelt het ook vertrouwd die actiestand. En handig, voor anderen dan, want zij zijn de motor die de boel gaande houdt. Alleen gaan ze voorbij aan zichzelf. Gaat het ten koste van zichzelf. Van hun geduld, energie en aandacht.
Of het voelt als véél. Uit angst voor nog meer hou je het dan maar bij het oude. Zeker als je gevoelig bent voor de onrust en strijd om je heen. Momenteel is die nogal aanwezig. Je kan er niet omheen en je moet er iets mee. Wat het met jezelf doet, of en hoe je kan helpen. Maar het is ook dichterbij voelbaar. Gedoe op je werk, met je partner of je kind. Dat hoeven geen grote heftige dingen te zijn, maar kan wel strijd opleveren. Tussen jullie en in jezelf.
Rust in jezelf voelen. Aanstaan of juist uitstaan wanneer het moet of jij het wil gaat niet vanzelf. Het is een actief proces. Het vraagt keuzes maken. Tijd en ruimte nemen om even stil te staan. Bij jezelf, waar je onrust zit en hoe dat voelt. Waar de spanning toeneemt in je lijf als de druk oploopt. Hoe ontspannen voelt. Om bij de onrust te zijn als je oefent met minder moeten. Want je lijf en je hoofd moeten wennen aan loslaten, minder alert te zijn en te mogen genieten van voor jezelf kiezen.
Door te beslissen dat het genoeg is, dat je klaar bent met dat uitputtende aanstaan, komt er ruimte voor relaxter zijn, aandacht en rust binnenin. Dat heeft een groot effect in je directe omgeving, maar ook in het grotere geheel. Denk daar eens aan als jij je onmachtig voelt met wat er allemaal gebeurt. Juist door je te richten op jezelf en je directe omgeving heb je grote invloed op het geheel. Als een steentje die kringen in het water maakt.
Mijn blog is snel gemaakt. Het huis is schoon. Ik voel me voldaan, relaxt en blij.
Jij ook?
Liefs, Geralda
Ben je ook klaar met het aanstaan en onrust? Ik kan je in ieder geval op twee manieren helpen met het vinden van de uitknop en je leren aan te zetten wanneer dat moet.
- Maak een afspraak om even te sparren. Gratis en vrijblijvend. Om te horen waar je tegen aan loopt en wat je zou willen. Ik vind het zo belangrijk dat meer vrouwen minder aanstaan dat ik je ook met alle liefde verwijs naar iemand anders als dat beter bij je past. Dat wil ik wel
- Meld je aan voor de workshop je kind als spiegel op 7 april. Weet je precies waar de strijd vandaan komt en wat je eraan kan doen. In een klein groepje gelijkgestemde moeders, die tegen hetzelfde aan lopen en het zelfde willen: minder gedoe, zelf rustiger blijven en beiden lekker in je vel. Zonder je kind, een middag alleen voor jou. Ook uitermate geschikt bij oudere kinderen (en zelfs volwassen kinderen, jij bent tenslotte ook een dochter!). Meer info vind je hier.