Samen zitten ze aan op de rand van het zwembad. Ongeveer even oud. Het ene jongentje vraagt aan het andere jongentje; wat is jouw superkracht? Hij denkt even na en haalt dan zijn schouders op. Het eerste jongentje zegt, ik ben aqua man. Hij laat zijn spierballen zien, maakt zich breed, doet een paar arm moves om zijn kracht te laten zien en springt in het zwembad. Als een soort van dolfijn zwemt hij weg. Hij voelt zich in ieder geval wel een dolfijn. Het andere jongentje springt met een bommetje achter hem aan. S avonds zegt mijn zoon; ik denk dat mijn superkracht is dat ik zo hard kan rennen en hard kan schieten. Hij lijkt gelijk een stukje groter te worden.
Mooi om te zien wat het geloof in je eigen superkracht doet met je lijf en met je zelfvertrouwen. Beide jongentjes werden groter, sterker en ze voelden zich één met hun kracht. Ze waren het gewoon. Dit geldt ook voor ons, alleen zijn we ons geloof in onze eigen superkracht een beetje kwijt.
We willen wel graag allemaal in ons kracht staan, maar weten soms niet eens wat onze kracht eigenlijk is. En als we het al weten durven we er niet voor uit te komen. Laat staan dat we als vrouwen het onze superkracht durven noemen.
We maken het kleiner, want het stelt toch niets voor. Vinden dat het nog beter kan, niet genoeg is of dat het gewoon is en iedereen het kan of heeft. Zien het al gauw als opscheppen. Hebben allerlei gedachtes over wat anderen er van zouden kúnnen vinden, bang dat ze juist zouden zeggen wat je zelf al denkt.
In je kracht staan is volgens mij vooral durven uitkomen voor wat je goed kan, precies zoals het is. Het laten zien in wie je bent en wat je doet, zodat je anderen daarmee kan helpen, inspireren en bemoedigen.
Aqua man ziet niet alleen superkrachten waar anderen dat met de loop van de jaren lijken te verliezen, hij omarmt zijn kracht helemaal. Hij durft het zonder schaamte of terughoudendheid te laten zien, met zijn hele lijf te voelen en erop te vertrouwen. Hij is het. Hij maakt het niet groter en ook niet kleiner. Hij staat letterlijk en figuurlijk in zijn kracht.
Omdat ik niet wil dat mijn zoon er ooit weer over na moet denken wat de zijne is, graag wil dat hij het tot in zijn vezels voelt en erop vertrouwt, moet ik dat ook doen. Het voorleven. Voorbij aan alle innerlijke kritische stemmetjes.
Als mijn zoon erg boos is, dan mag ik vaak alleen maar in zijn buurt zitten, zonder iets te zeggen, gewoon zijn. Na een tijdje mag ik hem op zijn rug aanraken en kan hij langzaam verzachten. Hij noemt dat aanraken mijn geheime wapen. Ik denk dat dat klopt.
Mijn superkracht is dat ik vrouwen, die steeds tegen hetzelfde aanlopen met zichzelf of hun kind, help opgebouwde spanning los te laten via hun lijf. Opgebouwde spanning van vastzittende of ingehouden emoties, stapeling van levenservaringen, overtuigingen of een ogenschijnlijk klein ongelukje. Door je lijf te helpen verzachten, zodat er weer ruimte komt en je soepeler beweegt. Door er te zijn, zodat jij helemaal jezelf kan zijn. Door te luisteren naar je lijf, naar jou, je een vraag te stellen of inzicht te geven. Zodat je ontspannen in je kracht kan staan en voluit jouw superkracht kan laten zien.
Wat is jouw superkracht? Leuk als je het laat weten!
En, laat je het ook ten volle zien?
Nee? Jammer!
Geralda