Ups en downs, het leven komt in golven. Makkelijk als je in de up zit of net lekker gaat op die golf. Dat heb je vast wel eens gevoeld. Je hebt vast ook de andere kant gevoeld. De lastigere kant van het weer opkrabbelen als je minder goed in je vel zit. Of nog wat pittiger, weer terug op die golf komen nadat je fysiek minder kon of erg sombere gedachtes had.
Maar het lukte je om terug te veren en de flow te voelen. Dat is zo fijn. Je voelt je lekkerder, beter in je vel, het is lichter en alles gaat makkelijker.
Totdat je merkt dat het wat minder soepel gaat, er meer wrijving is, het harder werken is om het allemaal voor elkaar te krijgen. Je hebt zo best gedaan om het te behouden en toch is niet helemaal gelukt. Wat overigens bij het leven hoort en wat je snapt, maar het voelt zo anders. De angst schiet eigenlijk al in je keel en in je lijf. Dat niet weer. Gelukkig is het ook niet zo erg, maar je voelt het wel. Aan alles. Mentaal en fysiek doet het veel met je.
Een periode waarin het minder goed gaat is dat soms makkelijker te handelen dan een terugvalletje na een lange tijd lekker in je vel zitten. Die overgang is vaak veel zwaarder. Het is lastiger om mee om te gaan, je werkt nog harder om niet verder af te zakken en om weer naar dat ontspannende vakantie gevoel te komen.
Om ons heen zie je hetzelfde. In de zomer voelden we weer ruimte, vrijheid. Om te bewegen, ontmoeten, verbinden, samen te zijn. Net als de natuur opbloeien. Dat voelde goed. En nu worden de dagen korter, het weer guurder, we zitten meer binnen, de cijfers en maatregelen nemen weer toe. Er is minder ruimte om vrijuit te zijn, samen te zijn. Spanning, angst en zorgen nemen toe. Opnieuw. Dat is voelbaar in ons lijf.
Waar eerder de herfst en de komende maanden een gevoel van knusheid, gezelligheid en naar binnen keren opriep, is het nu moeilijker om te zakken in dat natuurlijke ritme. Naar binnen gaan, verstillen, is nodig om los te laten wat niet meer dient, te voelen wat jij wil, vindt en nodig hebt, wat je dromen zijn en hoe je daar naar op weg bent of kunt gaan. Want er is zoveel om ons heen dat aandacht vraagt, waar we alert op zijn, ons ergens in trekken waarin we niet getrokken willen worden omdat het ons uit de verbinding met elkaar en onszelf haalt. De ene keer voel je berusting, dan machteloosheid en vervolgens de neiging om ten strijde te gaan.
Dat getouwtrek is ook voelbaar in ons lijf. Soms zelfs voelbaar in onze kinderen. In meer gedoe, meer confrontaties, onrust. Onderling en met ons als ouders. Iets waar niet goed woorden aan te geven is en toch voelbaar is. Uiteindelijk komt het neer op spanning die eruit moet, onrust die als teveel voelt. Mentaal, fysiek of allebei.
Mocht jij jezelf in de weg zitten, moe worden van het gedoe van je kinderen onderling of strijd in jezelf. Denk dan eens aan bovenstaande. Het is niet zo gek dat het er is. Als het er mag zijn, hoef je er niet tegen te vechten en je niet te laten overspoelen. Ga lekker uitwaaien samen, kruip met een dekentje op de bank. Maak een pas op de plaats, adem een paar keer bewust in en uit. Richt je op de liefde, richt je op wat er ook is en wel kan. Wees mild en lief, voor jezelf, je lijf en de ander. Dan krabbelen we weer op. Veren we weer terug. Samen.
Liefs,
Geralda
Kom je er niet uit, blijf je onrustig, kun je je zorgen niet meer loslaten, is spanning voelbaar in je lijf, overweeg dan eens een sessie bij mij. Terug naar de essentie, ontspanning, voelen. Weer je eigen basis te voelen, jouw “midden”, jouw anker. Van daaruit is het makkelijker om gaan met de uitdagingen die je tegen komt. Je weet inmiddels vast wel dat de eerste kennismaking gratis is.