Zie de volgende 3 situaties even voor je.
Hond komt andere hond tegen. De ene wil graag spelen. Dat zie je aan alles; kwispelen, enthousiaste houding. Andere hond wil niet. Spelende hond springt en draait, alles om de afhaker over te halen. Werkt niet. Nog een poging. Andere hond loopt onverstoorbaar door. Spelende hond kijk andere hond na, lijfje gespannen van enthousiaste energie. Dan schudt hij alles af en loopt snuffelend verder.
Kind komt uit school en wil graag spelen met haar vriendinnetje. Vriendinnetje wil niet, maar gaat wel met een ander meisje spelen. Groot verdriet met schokkende schoudertjes bij je kind. Papa slaat zijn armen om haar heen en neemt de tijd zodat ze haar verdriet en teleurstelling kan uiten tegen zijn brede borst. Dan is het klaar en ze huppelt aan de hand mee naar huis.
De dag loopt niet zoals je wil. Alles zit tegen, al voor het ontbijt. Gedoe terwijl jij je nog aan het aankleden bent. Korte lontjes. Miscommunicatie. Essentieel onderdeel voor het eten vanavond vergeten en geen tijd om langs de super te gaan. Denken dat de ander de kinderen ophaalt of mee naar zwemles gaat. Druk die je voelt over wat op je werk nog af moet. Een kind die zijn kont tegen de krib gooit. Je gaat nog harder aan de slag, om toch nog alles in goede banen te leiden, het voor iedereen goed te maken. S avonds lig je te balen in bed, ging het weer niet zoals je wou, was je kortaf en met je gedachten overal.
Herkenbare situaties. Zoek nu de verschillen. Wie heeft het langste last als het tegen zit? Juist. Jij.
Als niet gaat zoals je wil of bedacht had, ga je door, nog harder je best doen. Word je chagrijnig, want niemand werkt mee. Terwijl jij denkt; als ze nu maar even……dan zou het zoveel makkelijker gaan. Eigenlijk loop je de gehele dag achter de feiten aan. Je hoofd wordt voller.
Waar heb je de afslag gemist die de hond en het meisje wel hadden? Je vergeet uit te schudden zoals de hond, om te ontladen van opgekropte energie. Of te huilen zoals het meisje. Om te ontladen van je eigen teleurstelling en frustratie.
Je hoeft natuurlijk niet letterlijk staan te schudden of huilen. Al kan dat schudden best werken. En huilen, je onmacht en frustratie toelaten, helpt zeker. Het gaat erom dat je vergeet uit te zoomen en fysiek al die opgebouwde spanning los te laten. Een pas op de plaats te maken. Even zitten met een kop thee of juist wandelen, dansen op harde muziek, in de tuin wroeten, deeg kneden. Of gewoon even stil staan. Voelen hoe het is. Precies zoals het is. Niet kleiner maken of groter.
In de hectiek lijkt er geen tijd te zijn om die pauze pas right where you are te maken. Er is al zoveel haast. Toch leveren die paar minuten veel meer effectiviteit op dan maar doordenderen. Uitzoomen én ontladen helpt om de regie terug te pakken. Weer te kunnen zien wat nu helpend is, wat je wel moet doen of juist moet laten. Letterlijk meer lucht en ruimte voelen.
Dus loop je de komende dagen tegen zo’n situatie aan? Uitschudden dan maar, ben je ook weer makkelijker in gebruik. Gun dat vooral jezelf.
Heeft deze blog je een inzicht gegeven? Leuk als je het laat weten!
Geralda
P.S. Degenen die al bij me komen weten hoe fijn het is om even die pas op de plaats te maken. Op te laden en te ontladen. Klinkt dat heerlijk en lijkt het dat wat? Meld je aan voor een gratis, vrijblijvende telefonische sessie. Stuur me een mailtje om een goed moment af te spreken.
Leuk om kennis te maken!