Uitstelgedrag

Ik wéét het wel. Ik weet wel wat goed voor me is. Ik probeer het ook te doen. Ik wil het ook wel echt doen. Nu is het een beetje druk. Met werk, met sport trainingen en wedstrijden die starten, uitgestelde verjaardagsfeestjes. Maar volgende week is het rustiger dan ga ik het weer oppakken.

Het is ook nog niet zo erg, ik kan het wel hebben. Ik vind ook dat ik het zou moeten kunnen. Anderen hebben het zwaarder. Kijk maar in de wereld. Ik krijg er al buikpijn van als ik eraan denk. Ik vind het fijn als mijn kinderen, familie en vrienden het goed hebben. Dat gaat wel voor. Ik moet ook gewoon zorgen voor mijn kinderen hè? Sommige dingen moeten nu eenmaal.

Ik heb het al een paar keer gevraagd, maar dan gebeurd het niet of pas veel later. Dan heb ik het zelf al gedaan. Gaat toch sneller en eerlijk gezegd beter. Maar ja, dan ligt het wel weer op mijn bordje. Hij wil het echt wel doen hoor. Dat is het niet, maar dan moet ik het wel vragen. Ik hoef het toch niet elke keer weer te vragen? Vind ik zo vervelend. Hij weet inmiddels toch wel dat het moet gebeuren.

Ik heb steeds het gevoel dat ik achter de feiten aan loop. Had me zo voorgenomen om wat gezelligs te doen vanmiddag met de kinderen, maar moet ook nog de was. Wat ik eigenlijk al klaar had willen hebben. Maar er kwam van alles tussen. Ik heb al zo’n kort lontje, ik kan weinig van ze hebben. Mijn hoofd blijft maar doorgaan. Ik hoor en zie ook alles. Vermoeiend hoor.

Herkenbaar?

Zoveel moetens. Gedachten die maar gaan. Kritische stemmetjes, je afvragen wat anderen ervan vinden, je eigen oordelen over jezelf, wat er allemaal nog moet gebeuren. Je wéét wel wat er nodig is, maar het lukt niet. In ieder geval niet zoals je zou willen. Je doet nog zo je best en het is het net niet. Vermoeiend. Vol hoofd. Stress in je lijf. Terugkerende of blijvende klachtjes (noem het vooral geen klachten, want dat is te groot toch?!)

Je bent niet de enige. Dit is wat ik vrijwel dagelijks hoor. In allerlei varianten. En waar ik vrouwen, moeders , maar ook mannen, in mijn praktijk mee help. Moetens, opgelegde druk van buitenaf en van jezelf, oordelen en vooral vinden dat je het zelf wel kan. Of zou moeten. Dit is waar ik zelf ook tegenaan ben gelopen. En soms nog steeds, vooral dat ik het zelf zou moeten kunnen (want ik weet het toch en ik kan het wel aan). Overtuigingen kunnen heel overtuigend zijn 😊.

Ik weet inmiddels ook dat het anders kan en vooral hoe het anders kan! Hulp vragen is soms een dingetje, maar het is vaak nog lastiger het jezelf gunnen dat je hulp mag hebben. Dat je het niet zelf hoeft te doen en niet alleen kan doen! Dat je niet jezelf op de tweede of laatste plaats hoeft te zetten. Juist door je te laten helpen, kun je meer betekenen voor anderen. Vooral meer de persoon zijn die je voor ogen hebt, waarvan je van binnen weet dat je die persoon bent. En niet deze gestreste versie. (In je hoofd maak je het het vast kleiner voor jezelf, maar eerlijk gezegd klopt het toch?!)

En dan bedoel ik niet hulp met stofzuigen, maar met leren hoe je niet altijd mee gaat in je gedachten, ze kunt laten. Leren om echt te ontspannen en op te laden, zodat je wel de gezellige geduldige moeder bent, die ook met haar hoofd erbij is! Los te laten in je lijf, wat je al een plekje hebt gegeven. Je ongeduld, irritatie, onrust er kan laten zijn, zodat er daarna ruimte komt voor blijheid en lichtheid. Dat is niet moeilijk en het is ook geen quick fix. Het is iets wat je niet alleen kan, omdat het te maken heeft met blinde vlekken. Anders had je het allang gedaan, want je weet het wel. Maar voor het hoe, heb je hulp nodig.

Daar kun je lang wegstoppen en dat kan je zelfs heul lang volhouden. Maar ten koste van wat? Is dat je de moeite waard? Of ben je er klaar mee en stuur je me een berichtje?! Ik zou het doen als ik jou was. Die kleine drempel overgaan, levert je zoveel meer op! Ik heb het zelf ervaren en ik zie het vrijwel dagelijks in mijn praktijk. Waar ik ongelofelijk dankbaar voor ben en erg blij van wordt.

Niet meer uitstellen, doen! Er is altijd wat en er komt geen beter moment!

Liefs, Geralda

Als je inmiddels genoeg weet dan kan jij je aanmelden voor een afspraak. Ik wil het anders!

Ga je liever eerst voor minder strijd met je kind, meld je dan aan voor de workshop op 7 april. Ik doe mee!

Wil je wel, maar weet je niet zo goed wat je moet doen. Laten we dan even sparren over wat het beste bij jou past. Bij mij of op een andere manier. Ik denk graag met je mee. Graag even sparren

Plaats een reactie